Люблю цябе я, мшыстае палесьсе,
прастор і шыр няведамых балот.
Люблю смалісты пах ў хваёвым лесе,
люблю страчаць у ім я сонца ўсход.
Люблю ў часы вясновай, хмурай непагоды,
калі маланка блішча, гром грыміць,
і вецер сьвішча, важыць рэчкі воду, —
люблю за ёю моўчкі я сачыць.
Люблю пад сьпеў грымотны навальніцы
глядзець, як льлецца з цёмных хмараў пот,
як вёцер рве ад вокан акяніцы,
са стрэх салому кідае за плот.
Люблю… бо ў гэтым гульбішчы прыроды
страшэнны дух магутнасьці чуцён…
Люблю яго я дзікі карагоды,
калі пачне гуляць у небе ён.
|