|
Сьмяецца дзень вясёлым сьмехам,
і сонца косы, бы сіло,
зямлю ўплялі, а гучным рэхам
ў паветры штосьці загуло.
Сталёвы птах узьняўся ў неба, —
за ім другі…
За ім другі…
І рэжуць неба, быццам глебу,
сялянска-сінія плугі.
Нясуцца ў высь у ветра-хвалі
вышэй…
вышэй…
яшчэ вышэй.
Вось хмары іх ужо схавалі,
яны-ж ляцяць яшчэ вышэй.
Матораць там яны уволю.
Гудуць, равуць…
равуць, гудуць…
Вітаюць песьняй жоўта поле
і гутарку з бязьмежнасьцю вядуць.
Нырца адтуль і сьмехам льлюцца.
Уніз ляцяць…
Уніз ляцяць…
Над самым поплавам ўжо ўюцца,
ад сонца крыльлі зіхацяць.
Шырэй…
шырэй…
ў паветры хвалі.
Шырэй…
шырэй…
адзін, другі.
Дзе дзікі ветры бушавалі,
свае кладуць яны кругі.
|
Прапануем да спампаваньня!