|
Кабы ў нашей Масквѣ, въ славнымъ горыди,
Какъ ударили ва ўси званы,
Ахъ, у ва ўси званы, въ бальшей колыкылъ,
Штоба слышна було но па усей Масквѣ,
А па ўсей Масквѣ, па ўсей варміи.
Тама жиў-праживаў князь Валхоўскій сынъ,
А у князя жъ то быў Ванька клюшничикъ.
Іонъ ня многа жиў, ни мала — роуна девить лѣтъ.
На дисятымъ гаду князь давѣдыўся,
Іонъ давѣдыўся, іонъ давѣриўся,
Охъ, и стаў жа Ваньку крѣпка спрашивать:
— «Ты скажи-ка, скажи, Ванька, скажи, варвылъ мой,
Ай, да ти многа ты лѣтъ жиў съ княгинію?»
— Я й ни многа, я й ни мала — роўна десять лѣтъ.
— «Ахъ, вы, слуги мае, слуги вѣрные,
Вы бярити-тка лопатычкп зялѣзныя,
Вы капайти-тка ямычки глубокія,
Станавити-тка столбики дубовыя,
Вы чипляйти-тка арелюшки шаўковыя,
Вы вядити-тка жъ Ваньку широкимъ дваромъ!»
Идёть Ванюшка, усмихаитца,
Маладая княгинюшка въ пастелюшку качаитца;
Охъ, и Ванюшка на ’релюшкыхъ качаитца,
Маладая княгинюшка кынчаитца.
|
Прапануем да спампаваньня!