Сонечнымі сьцежкамі (1925)/Анналы/Скарына

← Песьні, песьні!..

Скарына Верш Аўтар: Алесь Дудар 1925 год

Жалезны воўк →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Скарына (Дудар).

Прапануем да спампаваньня!

СКАРЫНА.

400-годзьдзю беларускага друку

Ня люблю, калі з роднай краіны
птушкі рвуцца ў далёкі вырай…
Я успомніў Францішка Скарыну,
што у Полацку княжацкім вырас.

Ўжо няма такіх настрояў,
як былі калісь даўно, —
бо сягоньня над новай Дзьвіною
перакінуўся новы мост.

Што Дзьвіна! Для яе ўсё роўна,
хто пяе над яе берагамі.
Не яна мужычую мову
аправіла ў гнуткі пэргамэнт.

О, Францішак… Францішак Скарына,
што над гранкай друкарскаю гнуўся!..
Ведай, праца твая пакарыла
новы сьвет для сівой Беларусі!

Бо сягоньня сьпяваюць баяны,
бо ужо разгарнуліся крыльлі…
Перамогі вясельлем п‘яныя
мы успомнім Францішка Скарыну,

што радзіўся калісь над Дзьвіною,
вандраваў над яе берагамі;
што аправіў мужычую мову,
ў няўміраючы гнуткі пэргамэнт.