IV. Разлука V. Засталіся нівы, сёлы…
Верш
Аўтар: Янка Купала
1922 год
VI. Пабоішча

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




V. ЗАСТАЛІСЯ НІВЫ, СЁЛЫ.

Вышлі роднай вёскі дзеці
Паміраць на белым сьвеце,
Расьсяваць па сьвеце косьці
Праз кагосьці, за кагосьці.

Засталіся нівы, сёлы
На той сум-жаль невясёлы,
Засталіся, ой, сіроты
З горкім горам, з адзінотай.

Не палыне сошка ў полі
З добрай долі, з добрай волі;
Не пачуюць кос пакосы,—
Ржа паесьць сталёвы косы.

Ночвай, вечарам, зараньня
Маці, ўдоўка выйдзе, гляне,
Выйдзе, гляне—стане досіць…
Просіць Бога… не дапросіць:

«На каго-ж Ты нас пакінуў?
Чаму-ж лепей дамавіну
За калыску, за ліпову,
Ты ня даў нам дзеля хову?

Для каго-ж Твае законы
Разьвялі на ўсе староны,
Што брат братам ад прадвеку
Чалавек для чалавека?

Як авечак, як ягнятаў,
І у хаце, і за хатай
Ты мальбу людзкую любіш,
На што-ж Бацькаўшчыну губіш?»

Так лунае ўдзень і ўночы
Той за жалем жаль сірочы
І мальба да ласкі боскай
Каля вёскі і над вёскай.

А за вёскай, дзе магілы,
Дзе ляглі, заснулі сілы,
Пахіліўся крыж да крыжа—
Гэты ніжай, гэты выжай.

На крыжох сава якотам
Гаманіць адказ сіротам
Ды пытаньнем страшным страша:
«Га! дзе-ж Бацькаўшчына ваша?»