Спадчына (1922)/III/Коціцца крыніца…

← Крыўда

Коціцца крыніца… Верш Аўтар: Янка Купала 1922 год

Сон →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Коціцца крыніца…

Прапануем да спампаваньня!

КОЦІЦЦА КРЫНІЦА…

Коціцца крыніца,
Коціцца далёка,
А над ёй бядуе
Вольха адзінока.

— Ой, плывеш ты, рэчка,
Бурна і прасторна,
А я прыкавана,
Да зямелькі чорнай!

Рэчка адказала:
— Хоць плыву, ня ўстою,
Але берагі мне
Не даюць спакою.

Жалілася вольха,
Ветру сваёй доляй:
— Ты—свабодны, вецер,
Я жыву ў няволі.

Зашумеў ёй вецер:
— Хоць гуляю вольна,—
Выдзірае лес мне
Вочы беспатольна.

Вольха плача далей,
Плача чалавеку:
— Ты жывеш, як хочаш—
Я марнею ў зьдзеку.

Голас чалавечы
Вольсе адазваўся:
— Ты йшчэ хоць бядуеш,—
Я-ж—адбедаваўся.

Ты хоць ажыўляеш
Выгляд свой вясною,—
Я сплю адналькова
Летам і зімою.

19/VII—13 г.