дзейнай і багатай удавы. Другая ўдава прызначыла яго на пасаду. Наогул, дамы сярэдніх год ахвотна рабілі ласку Канстантыну Дыямідычу: ён умеу шукаць, умеу знаходзіць у іх. Ён і цяпер жыў у багатай памешчыцы, Дар'і Міхайлаўн
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
ы Ласунскай, у якасці прыёмыша ці нахлебніка. Ён
|
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
быў вельмі ласкавы, дагодлівы, чулы і цішком аматар ласунку, уладаў прыемным голасам, ніштавата іграў на фартэп'яна і меў звычай, калі гаварыў з кім-небудзь, так і ўпівацца ў яго вачыма. Ён апранаўся вельмі чысценька і адзенне насіў надзвычай доўга, старанна галіў свой шырокі падбародак і прычэсваў валасок да валаска.
Александра Паўлаўна выслухала яго прамову да канца і звярнулася да брата.
— Сёння мне ўсё сустрэчы: зараз я гутарыла з Лежневым.
— А, з ім! Ён ехаў куды-небудзь?
— Так; і ўяві, на бегавых дрожках, у нейкім палатняным мяшку, увесь у пылу... Які ён дзівак!
— Так, можа быць; толькі ён слаўны чалавек.
— Хто гэта? Пан Лежнеў? — спытаўся Пандалеўскі, як-бы здзіўляючыся.
— Так, Міхайла Міхайлыч Лежнеў, — адказаў Валынцэў. — Аднак, бывай, сястра: мне час ехаць у поле; у цябе грэчку сеюць. Пан Пандалеўскі праводзіць цябе дадому...
І Валынцэў пусціў каня рысцой.
— З найвялікшай прыемнасцю! — усклікнуў Канстантын Дыямідыч і прапанаваў Александры Паўлаўне руку.
Яна падала яму сваю, і абое адправіліся па дарозе ў яе сялібу.
