хайлаўну, — загаварыў Пандалеўскі, крыху пакрыўджаны лесам прэзентаванай ім кветкі: — ці прыедзеце вы на абед? Яны і братца вашага просяць.
— Так, мы прыедзем, абавязкова. А што Наташа?
— Наталья Алексееўна, слава богу, здаровы с...
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
Але мы ўжо прайшлі паварот да маёнтка Дар'і Міхайлаўны. Дазвольце мне развітацца.
Александра Паўлаўна спынілася...
— А вы хıба не зойдзеце да нас? — спытала яна нерашучым голасам.
— Душэўна-б жадаў-с, але баюся спазніцца. Дар'е Міхайлаўне пажадана паслухаць новы эцюд Тальберга: так трэба падрыхтавацца і падвучыць. Прытым, я прызнаюся, сумняваюся, каб мая гутарка магла вам даставіць якую-небудзь прыемнасць.
— Ды не... чаму-ж...
Пандалеўскі ўздыхнуў і выразліва апусціў вочы.
— Да пабачэння, Александра Паўлаўна! — праказаў ён, памаўчаўшы крыху, пакланіўся і адступіў крок назад.
Александра Паўлаўна завярнулася і пайшла дадому.
Канстантын Дыямідыч таксама накіраваўся да сябе. З твара яго адразу-ж знікла ўся салодкасць; самаўпэўненая, амаль суровая міна з'явілася на ім. Нават паходка Канстантына Дыямідыча зялася: ён цяпер і шагаў шырэй і наступаў цяжэй. Ён прайшоў вярсты дзве, развязна памахваючы тростачкай і раптам зноў ухмыльнуўся: ён убачыў каля дарогі маладую, досыць прыгожую сялянскую дзяўчыну, якая выганяла цялят з аўса. Канстантын Дыямідыч асцярожна, як кот, падышоу да дзяўчыны і загаварыў з ёй. Тая спачатку маўчала, чырванела і ўсміхалася, нарэшце, закрыла губы рукавом, адварацілася і прамовіла:
