яна важнай ролі не іграла; але ў Маскве яе ўсе ведалі і ездзілі да яе. Яна належала да вышэйшага свету і мела славу жанчыны некалькі дзіўнай, не вельмі добрай, але надзвычай разумнай. — У маладосці яна была вельмі хараша сабою... Паэты пісалі ёй вершы, маладыя людзі ёю захапляліся, важныя паны валачыліся за ёю. Але з таго часу прайшло год дваццаць пяць ці трыццаць, і ад даўнейшага хараства не засталося і следу. „Няўжо, —
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
пытаўся ў сябе мімаволі кожны, хто толькі бачыў яе ўпершыню: — няўжо-ж гэта хударлявенькая, жоўценькая, востраносая і яшчэ не старая жанчына некалі была красуней? Няўжо гэта яна, тая самая, пра якую звінелі ліры?.." І кожны ўнутрана дзівіўся зменчывасці ўсяго земнага. Праўда, Пандалеўскі знаходзіў, што ў Дар'і Міхайлаўны надзіва захаваліся яе прыгожыя вочы; але той-жа Пандалеўскі запэўняў, што яе ўся Еўропа ведае.
Дар'я Міхайлаўна прыязджала кожнае лета да сябе ў вёску з сваімі дзецьмі (у яе іх было трое: дачка Наталья, семнаццаці год, і два сыны, дзесяці і дзевяці год) і жыла адкрыта, гэта значыць прымала мужчын, асабліва халастых; правінцыяльных барынь яна не магла зносіць. Але і даставалася-ж ёй ад гэтых барынь! Дар'я Міхайлаўна, па іх словах, была і гордая, і распусная, і тыранка страшанная; а галоўнае — яна дазваляла сабе такія вольнасці ў гутарках, што проста жах! Дар'я Міхайлаўна, сапраўды, не любіла чым-небудзь абмяжоўваць сябе на вёсцы, і ў вольнай прастаце яе абыходжання прыкмячалася адценне лёгкай пагарды сталічнай львіцы да акаляўшых яе, даволі цёмных і мізэрных стварэнняў... Яна і з гарадскімі знаёмымі абыходзілася вельмі развязна, нават насмешліва; але адцення пагарды не было.
Дарэчы, чытач: ці не заўважылі вы, што чала-
