век, надзвычай безуважны ў гуртку падначаленых, ніколі не бывае безуважным з асобамі вышэйшымі? Чаму б гэта? Прынамсі, такія запытанні ні да чаго не вядуць.
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
Калі Канстантын Дыямідыч, вывучыўшы, нарэшце, Тальбергаўскі эцюд, спусціўся з свайго чыстага і вясёленькага пакоя ў гасціную, ён ужо застаў усіх дамашніх у зборы. Салон ужо распачаўся. На шырокай канапе, падкурчыўшы пад сябе ногі і трымаючы ў руках новую французскую брашуру, размясцілася гаспадыня; каля акна, за пяльцамі, сядзелі: з аднаго боку дачка Дар'і Міхайлаўны, а з другога m-lle Boncourt — гувернантка, старая і сухарлявая дзева год шэсцьдзесят, з накладкай чорных валасоў пад рознакаляровым чапцом і баваўнянай паперай у вушах; у вуглу, ля дзвярэй, змясціўся Басістаў і чытаў газету; каля яго Пеця і Ваня гулялі ў шашкі, а прыхіліўшыся да печкі і заклаўшы рукі за спіну, стаяў чалавек невялікага росту, ускалмачаны і сівы, з смуглым тварам і бегаючымі чорнымі вочкамі — нехта Афрыкан Семёныч Пігасаў.
Дзіўны чалавек быў гэты пан Пігасаў. Раззлаваны супроць усяго і ўсіх — асабліва супроць жанчын — ён сварыўся з раніцы да вечара, часам вельмі трапна, часам досыць тупа, але заўсёды з асалодай. Раздражлівасць яго даходзіла да блазенства; яго смех, гук яго голаса, уся яго істота, здавалася, была прасякнута злосцю. Дар'я Міхайлаўна ахвотна прымала Пігасава: ён забаўляў яе сваімі выбрыкамі. Яны, узапраўды, былі даволі забаўныя. Усё пераўвялічваць было яго маніяй. Напрыклад: пра якое няшчасце пры ім ні гаварылі — альбо расказвалі яму, што перуном спаліла вёску, што вада прарвала млын, што мужык сабе тапаром руку адсек — ён кожны раз з заўзятай лютасцю пы-
