Сад у Дар'і Міхайлаўны даходзіў да самай ракі. У ім было шмат старых ліпавых прысад, залаціста-цёмных і душыстых, з смарагдавымі прасветамі па канцах, шмат бяседак з акацый і
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
бэзу.
Валынцэў разам з Натальей і m-lle Boncourt забраліся ў самую глыбіню саду. Валынцэў ішоў побач з Натальей і маўчаў. М-lle Boncourt следвала крыху паводаль.
— Што-ж вы рабілі сёння? — спытаўся нарэшце Валынцэў, паскубваючы канцы сваіх прыгожых цёмнарусых вусоў.
Ён рысамі твара быў вельмі падобны на сястру: але ў выяўленні іх было меней гуллівасці і жыцця, і вочы яго, прыгожыя і ласкавыя, глядзелі неяк засмучана.
— Ды нічога, адказвала Наталья: — слухала, як Пігасаў сварыцца, вышывала па канве, чытала.
— А што такое вы чыталі?
— Я чытала... гісторыю крыжовых паходаў, — праказала Наталья з невялікай запінкай.
Валынцэў паглядзеў на яе.
— А! — сказаў ён нарэшце: — гэта мабыць цікава.
Ён сарваў галінку і пачаў круціць ёю у паветры. Яны прайшлі яшчэ крокаў дваццаць.
— Што гэта за барон, з якім ваша маці пазнаёмілася? — зноў спытаўся Валынцэў.
— Камер-юнкер, прыезджы; maman яго вельмі хваліць.
— Ваша маці можа захапляцца.
— Гэта сведчыць, што яна яшчэ вельмі маладая сэрцам, — заўважыла Наталья.
— Так. Я неўзабаве прышлю вам вашага каня. Ён ужо амаль што зусім аб'езджаны. Мне хочацца, каб ён з месца браў у галоп і я гэтага даб'юся.
