— Mersi¹... Аднак, мне совесна. Вы самі яго аб'езджваеце... гэта, кажуць, вельмі цяжка...
— Каб даставіць вам малейшую радасць, вы ве- даеце, Наталья Алексееўна, я гатоў... Я... і не на такія драбніцы...
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон не пакінуў тлумачэнняў. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 5 месяцаў таму. (абнавіць) |
Валынцэў замяшаўся.
Наталья дружалюбна зірнула на яго і яшчэ раз сказала: мersi.
— Вы ведаеце, — зноў пачаў Сергей Паўлыч пасля доўгага маўчання: — што няма такой рэчы... Але навошта я гэта гавару! Вы-ж усё ведаеце.
У гэты момант у доме празвінеў звон.
— Ah! la cloche du diner! — зепалася m-lle Boncourt², "Quel dommage", падумала сама сабе ста- рая францужанка, узыходзячы на балкон услед за Валынцэвым i Натальей: "quel dommage que ce charmant garçon ait si peu de ressources dans la conversation 3, што можна было б па-руску так перакласці:, ты, мой милый, мил, но плох нем- ножко".
Барон на абед не прыехаў. Яго прачакалі з поў- гадзіны. Гутарка за сталом не ладзілася. Сергей Паўлыч толькі пазіраў на Наталью, каля якой ся- дзеў і старанна наліваў ёй вады ў шклянку. Пан- далеўскі дарэмна стараўся заняць суседку Александру Паўлаўну: ён увесь закіпаў салод- касцю, а яна ледзь не пазяхала. сваю, Басістаў круціў каточкі з хлеба i нi пра што не думаў: нават Пігасаў маўчаў, і калі Дар'я Мi- хайлаўна заўважыла яму, што ён вельмi нелас- кавы сёння, хмура адказаў: калі-ж я бываю ласка- 1 Дзякую (фр.). 2 А, абедзенны званок... вернемся (фр.). 3. Шкада, што гэты чароўны хлопчык такі няздатны да раз- моу (фр.). 31
