Ці не для таго, каб выканаць гэты запавед прыроды, атрымаў поэта пры самым сваім нараджэньні "матчын дар", г. з. жыцьцё, душу і cpoдак яе выяўленьня—скрыпку? Да поэты павінны былі прыйсьці "песьні-весялушкі“, ён павінен быў граць, "як пяе зямліца, як шчабечуць птушкі". А. Гарун хацеў-бы быць адным з гэтых радасных праяўленьняў мудрага жыцьця прыроды. У гэтым сэнсе ён набліжаецца да народнай творчасьці, у якой асабовае распускаецца ў агульным і тыповым. Ёсьць, праўда, у яго кнізе адзін верш, у якім поэта прызнаецца, што і яму была вядома спакуса індывідуалізму. Гэты верш — "Літаньне Адзіноце".—прызнаньне, якое толькі намекае на тую сторану душы поэты, якая не знайшла сабе яскравага выразу ў яго творчасьці. Неіндывідуалістычны ідэал яго поэзіі адлюстраваўся ня толькі на пабудове кнігі, але і на характары яго зьвязаных з народнай творчасьцю вобразаў. Асабліва гэта кідаецца ў вочы ў малюнках каханай жанчыны: тут няма нічога індывідуальнага; яго люба як-бы выйшла да яго з сьвету народнае казкі:
|
Ідзець каралеўнаю, добрай, ласкаваю, роўнай паходкаю. |
Межы паміж асабовай любоўнай лірыкай і мастацкай апрацоўкай народных мотываў у А. Гаруна сьціраюцца.
Нават і ў тых вершах, дзе поэта выяўляе свой асабовы душэўны сьвет, свой індывідуальны лёс, ён часта карыстаецца, як мы пабачым, вобразамі з дарагой для яго скарбніцы народнае творчасьці.
Цяжкае жыцьцё поэты замуціла ясны прыродны сьветапогляд яго. Лёс паслаў яму цяжкае гора, адарваўшы яго ад роднай зямлі і роднага народу, кінуўшы на чужыну, асудзіўшы на цяжкую і доўгую працу, якая адымала ў яго сілы і час, і разам з тым яго "матчын дар", поэтычную душу і дар песьні.
Не засталося у яго і веры ў неба. Аб гэтым сьведчыць яго верш "На сьмерць":
|
Ці-ж можна праўду нам знайсьці, калі маліцца |
Тое, што тут сказана пад уражаньнем сьмерці айца, паўторана ў вершы "Поэту“:
|
Пакінь, пакінь сьпяваць а праўдзе тэй, што ў небе! |
Але поэт ня здаўся, ён вёў барацьбу, у якой ня раз цярпеў паражэньне і атрымліваў перамогу: аб гэтым ён казаў нам у разьдзеле „На чужыне". У вершы „Nocturno" ён апавядае аб тым, як сустрэў аднойчы ў лесе сваю Нядолю; ён пытае яе, чаму так сумна праходзяць яго дні, дні таго, хто так любіць жыцьцё, і яна дае яму раду:
|
Стаіць магутны лес, ізноў убраны Што год ўміраець ён парой асеньняй, Расьцець дубочак тут, — які зялёны! |
