Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/I/18

← 17. Над магілай

18. Цемень Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

19. Ліст у рэдакцыю „Нашай Нівы“ →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Цемень.

Прапануем да спампаваньня!

18.

ЦЕМЕНЬ.
Ахвярую М. А. Кіц—най.

Я сяджу без агню. Я стаміўся, прамок.
Над зямлёю — імгла, у душы маёй змрок.
О, як пуста у ёй! О, як холадна жыць!
Але вось цераз цемень маланка блішчыць,
Асьвячае мне вобраз Хрыста… яго крыж…
Ажываеш, здаецца, душою гарыш.
Але толькі чаму-ж так малы гэты час?!
Зноў навокала цемнь. Сьвет зірнуў і пагас.
Не глядзіць на мяне ясны вобраз Хрыста.
Над зямлёю імгла, у душы пустата.

1909.

Увагі

18. Цемень. Выдаецца з „Нашае Нівы“ (1909 г. № 51-52). Верш прысьвечаны М. А. Кіц-най. Трэба думаць, што М. Кіц-на тая-ж асоба, якой прысьвечаны быў трыолет на фотографічнай картцы (гл. в. гэтага разьдзелу № 6). Загаловак вершу ў „Н. Н.“ — „Цемень“, а ў тэксьце вершу ўжываецца „цемень“ і „цемнь“.