Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Думы/143

← 142. Краю мой родны! Як выкляты богам

143. ⁂ Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

144. ⁂ Кінь плач свой аб старонцы →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі…

Прапануем да спампаваньня!

143.

∗     ∗
∗

Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі
Каля агнішча лёг і сьціхнуў у паўсьне.
Агонь усё слабеу… урэшце зьнік паволі…
І ўраз зрабілася вясёла неяк мне!..

Хай, шэры попел, ты агнішча ўсё сабою
Ў нядоўгі час здалеў, як рызаю, пакрыць, —
Я ведаю, што там агонь дрыжыць пад ёю,
Я ведаю, што там чырвоны жар гарыць…

Хай чарада гадзін панурых, нудных, шэрых,
Як попел, на душу мне клалася ўвесь час,
Хаваючы сабой агонь гарачы веры, —
Хай ня відаць яго… а ўсё-ж ткі ён ня згас!

Увагі

143. Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі… Верш у аўтографе IV, 2, 11 рукою аўтара задатованы 1910 годам.
Першы раз друкаваўся ў „Нашай Ніве“ 1910 г. № 33. Рукапісныя варыянты (папка IV, № 2, ст. 11):

2		Каля агнішча лёг і задрамаў…
		Каля агнішча ляжаў у лёгкім паўсьне.

4І вясёла тады зрабілася разам мне!
5Хай, шэры попел, ты сваёй чэшуёю (луской)
10На душу попелам лажылась мне ўвесь час…
Варыянт „Нашае Нівы“:
8„блішчыць“ зам. „гарыць“.