|
Сумны сёньня дом дзіцячы,
ня зьвініць, крылаты.
І вось вецер быццам плача —
скрыўджаны утратай…
Бяспрытульная дзяўчынка
Згінула, змарнела.
Хлеба чорнага скарынку
тыднямі ня мела.
Што-ж рабіць? Каму схіліцца?
Дзе знайсьці збавеньне?
Сохне твар, як жоўталісьце,
сохне ў сутарэньні.
На работу дзе наняцца, —
дый гадкоў-жа восем.
Хто там дасьць якую працу,
дый каго папросіш?
Як заўсёды, ой бадай іх,
дні бядой ляцелі
і, як баецца у байцы,
сірату сустрэлі.
Цяжка, цяжка і сьцюдзёна
і няма прыпынку:
ні матулі, ні знаёмых,
бедная дзяўчынка!
Горам лютым ветры выюць,
асушаюць сьлёзы.
Сэрца плача, грудзі ныюць —
страх нясуць марозы.
У прытулак наш забралі,
і лягчэй ёй стала,
Але вуліца бяз жалю
сілу падарвала.
Шанавалі, даглядалі
любую сястрыцу.
Ўвечар песьні ёй сьпявалі,
толькі-б ня журыцца.
Толькі-б вось, каб сум закінуць
і ня ўспомніць гора.
Зьвіць дзяўчынцы-сірацінцы
радасьць ясных зорак.
Але сёньня цёмнай ночкай
сэрца замаўчала
і жыцьцё, як той лісточак,
з дрэва адарвала.
Над пагорбленай царквою
завывае вецер,
Апавітае імглою
зашумела вецьце.
Сумна-сумна над курганам
ставяць дамавіну.
Сэрца жудасьцю нязнанай
рвецца ў сьвет-даліну.
А наўкол крыжы, магілы,
помнікі, капліцы.
Ой, шкада дзяўчынкі мілай,
ой, шкада сястрыцы.
Ня сьціхае шум зялёны,
жаласьліва-хмурны:
ў гэтым шуме засмучоным,
быццам звон хаўтурны.
Захісталіся бярозы,
як сіроты плачуць,
нібы сьвечы пры дарозе,
сьвечы, няіначай.
Разьвітаньнем дзеці-дружкі
боль ў вянок зьвівалі —
напісалі на істужцы:
— сірацінцы Галі.
12. IX. 26 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!