|
Сустрэліся ў вечар, авеены
шалясьценьнем нязнаных пяшчот.
Штосьці сэрца маё паланее,
нібы ўзбурана крыкам няўзгод.
— Я ня знаю, аднойчы казалі,
што каханьне ўсёроўна, як дым,
узьвіецца пярсьцёнкамі ў далях,
і зараз-жа гінуць сьляды.
Я ня знаю, а мне вось даволі,
што блізіцца, што да таго?
Буду сэрцам гульліва сваволіць,
пакуль не астыне агонь.
Больш ня будзе, чым быць павінна.
Эх, моладасьць, нібы стацьцё,
цёмназорыя вочы дзяўчыны
і мне завязалі жыцьцё.
Сустрэліся ў вечар, авеены
шалясьценьнем нязнаных пяшчот.
Неба цёмнае зорамі ўсеена —
значыць пройдзе вясёласьцю год.
Так, здаецца, у нас варажылі
ў новагодную ночку калісь.
Узьвіваліся радасьці крыльлі
ў задуменную зорную высь.
А ўсёроўна, ці зоры мігаюць,
ці сьлязьлівыя хмары ляглі.
З нас ніхто і ня знаў і ня знае,
як жыцьцё варажбой атуліць.
Дый ці ростань стаіць перад намі,
каб аддацца ліхой варажбе?
Нашы дні — не маўклівы камень,
а шчасьлівы юнацкі разьбег!
Румянцам зара па-над садам
заіграла, як твар юнака.
Я сустрэў цёмназорую радасьць.
цёмназорую радасьць спаткаў.
Дык чаго маладому журыцца,
разьлівацца мілоснай сьлязой?
Ці-ж ня лепш разьлівацца крыніцай
гучных песень пары веснавой?
А вось глянеш, усхліпваюць людзі,
і сьлюнявяць вірлівыя дні.
Так бывае, калі хто заблудзіць
даліной жыцьцёвейных крыніц.
Можа ў старасьці сумна і стане,
а сёньня чаго сумаваць?
Забыцьцём атуляе каханьне,
рассыпаючы хмель хараства.
Сустрэліся ў вечар, авеены
шалясьценьнем нязнаных пяшчот.
Ня прышоў-бы, падумала: дзе ён?
З сэрца вырваўся б думак узьлёт.
Ну, дзяўчынка — і сэрца ў дзяўчыны,
а ў сэрцы палаюць агні —
першых спатканьняў хвіліны,
каханьня юнацкага дні.
Сустрэліся! Хто-ж яго знае!
Я ня мог да яе ня прыйсьці.
Можа й дрэнна, што гэтак кахаю,
як нікога ніколі ў жыцьці!
Больш ня будзе — хоць можа й павінна;
Эх, моладасьць, нібы стацьцё,
Цёмназорыя вочы дзяўчыны
і мне завязалі жыцьцё.
6/XII 1926 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!