Птушкі-вясьнянкі
пяюць спазаранку
ў сасоньніку,
як на гармоніку.
Смутку ня знае
вясна маладая,
ніколі
ў бязьмежным полі.
Хвалі, бывае,
журбу абуджаюць,
нявесела стане,
як глянеш..
∗
Жыцьцю маладому вясной не астыць,
ня спыніць яго песьні стазвоннай.
Чарадою плывуць па Дзьвіне плыты,
мінаючы горы, лясы, балаты,
пад сьпеў маладых плытагонаў.
Як варта, плывуць за плытамі чаўны,
хістаюцца ў золаце хваляў.
Зазыўныя песьні шырокай Дзьвіны,
ў сонечнай радасьці звонкай вясны,
чаму спавілі мяне жалем?
Жудасна. Крыўдна. Яшчэ вярста,
і гоман прывольля зьнікае.
Сьлёзы нядолі там льле бедната,
пазбаўлена ў роднае хаце кута —
мовы роднае там пазбаўляюць.
Сьцюдзёным туманам на сэрцы іржа
балюча атручвае радасьць.
Дротам калючым сьціскае мяжа, —
а за мяжой кайданы бразжаць,
кучаравыя сохнуць прысады…
Скубуць намі ўзьнятае нашае слова,
расьцьвіўшае пышна, як сонца, як дзень.
Слову служылі грудзі аховай,
ня вытруціць вольна ўздыхнуўшых грудзей!
О, пакаленьне, — „пшаніца хрыстова“,
было узьнялося, як вецер з-за гор.
Стрыножыць імкнуліся нашае слова,
што вызваліў наш Семнаццаты Год!
Ніколі ня сьцяць ім жыцьця маладога,
не зацямніць ім сонечных дзён!
Хай-бы гулялі сабе ў падкіднога,
дый соладка слухалі-б свой грамафон.
О, спадчына лютая! Хто-бы забраў-бы?
(Жыцьцё не да смаку бяз розных прыкрас?)
З пасагам аддалі-б, з прыбыткам, сапраўды,
Адно, каб ня стала іх толькі ў нас…
Прапануем да спампаваньня!