|
Як заразьлівая муха,
Сьмерць нясуць у нашы сёлы:
Для кабеты — павітуха,
Канавал — дзеля жывёлы.
Тыдні тры таму-чатыры,
А мо‘ нават больш удвое,
Нам пісалі у паперы
Пра здарэньне вось якое:
Ёсьць у Чэрвеньскім павеце
Шацак, — знанае мястэчка.
Таўкачэвічы — насупраць,
Каля Шацку недалечка.
Ну, дык вось у гэтым Шацку
Захварэў бяз дай прычыны
У Турэцкага на кучкі
Раптам конь у паўгадзіны.
А была такая справа:
Зьеў з вядра ён перавясла,
І лаза у конскім горле
Стала рубам і захрасла.
Каб сюды ветэрынара,
Ён-бы зразу ўбачыў ваду
І пазнаў-бы, дзе тут ліха —
Ці наперадзе, ці ззаду.
Але дзе там — ля стадолы,
Як у казцы той царэвіч,
Ужо круціцца вакола
Ян Працкевіч з Таўкачэвіч.
Ў жывадзёрні — пагалоска —
Скончыў ён свой курс навукі,
І яго шануе вёска
Так, як майстра на ўсе рукі.
Канавал наш туды-сюды,
Выкладае ўсю навуку,
То зірне каню у зубы,
То пад хвост усуне руку.
Лупаў-соваў чуць ня добу,
Як у пень — ні даць, ні ўзяці!
І ніяк ня змог хваробу
Ані кроплі распазнаці.
„Не з таго, мусі быць, боку
У каня хвароба стала:
Ня іначай — ад уроку
Ў „кнігах“ нейкая завала!“
З гэтай думкі — ён за пугу,
Прэ каню ў жывот праз горла,
Аж у тога цераз храпу
Кроў крыніцаю папёрла.
Ўсьлед за пугай хварасьціну
Так упёр — скажу папросту, —
Што назад аберуч выцяг
Ўжо ня з горла, а з-пад хвосту…
Ад такое дапамогі
У каня вантробы — пупам,
Ён задраў угору ногі —
І канцы: зваліўся трупам.
Вось якія вышлі рэчы!
Канавала у падзяку
Грумякамі ў грудзі-плечы
Гнаў Турэцкі, як сабаку!
Ці-ж ня час, браткі-сяляне,
Кінуць рынуць забабоны,
Бо іначай сьвет ня гляне
На мужыцкія загоны!
|
Прапануем да спампаваньня!
