|
Ноч маўкліва. Цёмна, глуха.
Прылажыла чутка вуха
За вакном старая вішня;
Штось прамовіць: шу-шу-шу!
І заціхне, бы баіцца
Памыліцца
І сказаць што-небудзь лішне.
Я лажусь, агонь тушу.
Неба хмура, няпрыветна;
Зрэдка ветрык чуць прыметна
Скулься ціха набягае
І галінкі згайдане
І зьнікае, ці дзесь далей
Бяжыць хваляй,
Байку тайнасьць ціха бае
Анямелай цішыне.
Ў хаце ціха, нават жутка.
Ловіць зыкі вуха пудка:
Звоніць шыбка штось жалобна —
Дррон-дррон! ціха бразгаціць…
Чуць счакаўшы, новым звонам —
Нізшым тонам
Так-жа нудна, так-жа дробна
Шыбка новая зьвініць.
Няма ветру, ўсюды ціха;
Шыбы-ж звоняць — што за ліха?
Хто ў іх стукнуў? Хто чапае?
Ці то знак хто хоча даць,
Што згубілі мы дарогу,
Б’е трывогу,
Ходзіць, ўсіх прасьцерагае
І накладвае пячаць
На шляхі, дарогі тыя,
Дзе крыжы згнілі старыя,
Ці зумыслу пазьнімалі,
Як ад’жыўшыя свой час?
Хто такі ён? Невядомы,
Незнаёмы,
А мо’ дзе і сустракалі,
Мо’ з ім бачылісь ня раз?
І так сьцішна, чагось смутна.
Ўсё сьпявае шкло пакутна;
Толькі-ж думка не згадае,
Што гуторыць гэты сьпеў,
І ня хоча супыніцца,
Пагадзіцца
З тым, што сэнсу ня ўчытае:
Ці то жалаба, ці гнеў?
Шыбы звоняць і сьпяваюць,
Песьню скончаць, зачынаюць,
То павысяць яны голас,
То замлеюць, то замруць.
Жаль ў іх песьні сэрца чуе
I гapye.
Шклечка-ж звоніць ўсё раз-по-раз,
Не дае ўсё мне заснуць.
| 
Прапануем да спампаваньня!