Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/II/Б/Янка Купала/Жалейка/Песьня жнеяў

← Лапці

Песьня жнеяў Верш Аўтар: Янка Купала 1927 год

Песьня вольнага чалавека →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Песьня жней (Пагнуўшы ў крук худыя сьпіны…).

Прапануем да спампаваньня!

Песьня жнеяў.

Пагнуўшы ў крук худыя сьпіны,
Сярпом махаючы крывым.
Мы, жонкі, ўдовы і дзяўчыны,
Пры доўгай постаці стаім.

I дружна жнём,
І паддаём
Адна аднэй
Ахваты больш,
І песьню жаласна пяём,

Асобна кожную загонам
Нас надзяліў пан-дабрадзей,
А над усімі злы аконам^[1]
Стаіць, ганяе жаць бардзей.
І мы ўсё жнём… (як раней)

Агніста сонца прыпякае,
Ў губах язык засох, як косьць,
Пот горкі вочы залівае,
Змачыў кашулю^[2] ўсю, як ёсьць.
А мы ўсё жнём (як раней)

Серп прыбаўляе ранаў косых,
Павеку рэжуць асьцюкі,
Як п’яўкі смокчуць кроў з ног босых
Аржыньня^[3] вострыя сукі.
Но^[4] мы ўсё жнём… (як раней)

Мы жнём, растуць снапы і мэтлі,^[5]
Мы жнём людзям, гэй, гэй, пабач,
Гаротным нам хоць лезь у петлі,
Працуй на полі — дома плач,
Но ўсё-ж мы жнём… (як раней)

Гэй, жнёмце, бабкі і дзяўчынкі,
Гаруйма, гора не напасьць;
Пан справіць гучныя дажынкі
За пот, кроў, сьлёзы водкі дасьць,

Мы будзем піць,
Як гора п’ём,
Паноў хваліць
І дружна ім
Скрозь сьлёзы песьню прапяём.

---

---

1. Лац. — наглядчык над работай у двары.
2. Полён. — пабел. сарочка.
3. Жытняя пожня.
4. Русіц. — Але.
5. Копы зложаных снапоў.