Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/II/Б/Янка Купала/Спадчына/Званы

Роднае слова Званы
Верш
Аўтар: Янка Купала
1927 год
Мая вера
Іншыя публікацыі гэтага твора: Званы (Купала).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Званы.

Гудуць званы, з дня ў дзень, гудуць мядзяныя званы,
Як стогн, гук-водгульле гучыць мальбою жудзі;
Дрыжыць званіцы мур сьцюдзёны, цагляны,
Дрыжыць званар, надорваныя рвучы грудзі.

Наводзіць гэта музыка нязводны звон нуды, —
Скрабе душу, як сенажаць жалезныя бароны,
Па сэрцы б’е, як дождж па шклянай шыбе ў халады,
Гадуе ў думах сказ бадучы, забабонны.

Ў мазгі залазіць жах, што гэты буйны звон званоў, —
Хаўтурны гэта звон спакон нямых сталецьцяў,
Што гэтая званіца — мерцьвяковы вечны схоў,
Званар — грабар[1], што косьці згортвае па сьвеце.



  1. Той, што капае землю.