|
Тут далёка, ў чужой старане,
Ўсякі раз, як збліжаецца ноч,
Сэрцэ больлю сціскаецца мне,
І спакой недзе коціцца проч.
Думы цяжкіе роем снуюць,
Капашацца шмяльмі ў галаве,
Сноў спазнаць залатых не даюць,
Кожна мучыць, к загубе заве.
Ўсё, што чахне, ня меў долі ў чым
Чорнай пьяўкай сьлізгочэ ў душы…
Аб жыцьці безпраглядным сваім
Разважаю я ў гэтай цішы.
Ах, салодкі ўспамін не адзін
Шэлясьціць, як вяроўкаю кат…
Столькі іх гэтых мілых часін!
А забыці іх сілы не хват.
Гэй, ты, гэй, прамінуўшый мой час!
Гэй, ты, гэй, мой цяперашні дзень!
Што я меў, што я маю ад вас?
Гдзе прасьвету хоць цень—бледны цень?
Роднай песьні вясёлы напеў
Не ўзлунаў над калыскай маей;
Супраціўны скрозь мучыць павеў,
Як за хлебам пайшоў да людзей.
Гонюць, гналі, дзе гнаці маглі,
Як шалёных ганяюць сабак;
На сваей, ах, на роднай зямлі
Сустрэчаўся я з сонейкам так.
На зямлі, што дзед, прадзед сьлязьмі
І гарачай крывёй паліваў,
Ўнук—ужо між чужымі людзьмі—
Тэй зямлі трох аршын не дастаў.
Што-ж? разгулівай сыты чужак
Між забраных, крыжоў, курганоў,
Брат скаваны ня згіне і так:
Ён другіх пашукае братоў.
Гэй, ты, краю халодны, чужы,
Прытулі безхацінца к сабе;—
Ён цябе, як і роднай мяжы,
Не забудзе ў прадсьмертнай кляцьбе.
Ты, дзяўчына чужая, закрый
Па скананні мне зрэнкі мае,
Ты, чужы друг, мне яміну рый,
Віхр чужы хай памінкі сьпяе.
Крыж пастаўце, як ставіце ўсім,—
Мае путы павесьце на ім;—
Мае сьлёзы з магілы расой
Выйдуць путы з’едаці іржой.
|
Прапануем да спампаваньня!