|
Я ад вас далёка, бацькаўскіе гоні,—
На чужое небо ўжо гляджу сягоння.
Але думкай, сэрцэм толькі вас я знаю,
Як і жыў, жыву я ў сваім родным краю.
І німа на сьвеце так вялікай меры,
І німа на сьвеце так каваных дзьвераў,
Каб хоць на часіну ў будні, ці ў нядзелі—
Беларусь са мною разлучыць пасьмелі!
*
Я ад вас далёка… скажуць гэтак людзі…
Але хто заглянуў у чужые грудзі,
І паняў хто шчыра той агонь і морэ,
Што гарыць, бушуе і аб чым гаворэ?
Пойме толькі гэта, хто аж да сканання.
Не пазнаў спакою, не пазнаў прыстання;
Каго доля-ведзьма ад самой калыскі
Кідала па сьвеце, як той лісьць вятрыскі.
*
Я ад вас далёка… А дзе ні гляджу я,
Дома толькі думка днюе і начуе;
Знаю толькі пушчы Белавежскай гоман,
Знаю: толькі рэчку—с плытнікамі Нёман.
Дзе ў чужыне будзе сад так гадаваны,
Дзе такі там хорам важна збудаваны,-
Што мне замянілі-б хату і бярозкі,
Хату і бярозкі беларускай вёскі?…
*
Я ад вас далёка… Дзеліць нас паўсьвета,—
А жыву-ж я з вамі і зіму і лета;
Чую з вамі ў восень непагоды песьню,
Цешуся с праталін вольнаго прадвесьня.
І ці сонцэ ўзойдзе, і ці сонцэ зайдзе,—
Вечна з думкай там я, мой спакойны край дзе;
З выраю-ж як толькі сустрэчаю гусі,
Весьці ў іх пытаю з роднай Беларусі.
*
Я ад вас далёка… Жыву меж чужымі.
Чую-ж вашы песьні,—вотклік шлю сваімі;
Дабываю песьні ад душы, ад сэрца,
Аж-бы сам за імі к вам ляцеў, здаецца.
Не зрабіць нікому гэткай дамавіны,
І ня вырыць ямы гэтакай глыбіны,
Каб у іх з вачэй мне Беларусю-маці,
Як людзей хаваюць, гэтак пахаваці.
*
Я ад вас далёка… Божэ, ты мой мілы!
Неразлучны з вамі да самой магілы,—
Не пакіну думаць сьвітам і ў пацёмку:
Як там жывецё вы, як жыве старонка?
А хоць дасьць мне доля ў дамавіне мейсцэ,—
Ўстане цень з зямлі мой, на крыж абапрэцца,
І ў той бок глядзеці будзе век нязводна,
Гдзе лежаць загоны Беларусі роднай.
|
Прапануем да спампаваньня!