Шыпшына (1927)/II/М. Лужаніну

М. Багдановічу М. Лужаніну
Верш
Аўтар: Пятро Глебка
1927 год
Ня думаў ніколі
Іншыя публікацыі гэтага твора: Максіму Лужаніну (Глебка).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Браточак мой і дружа дарагі,
за што балюча сэрца дакараеш?
Ці-ж я поэзіі адводжу берагі
альбо зару тушу над краем?

Няхай зара гарыць, ня меркне і ня гасьне, —
краіну не спавіе туман!
Я сам-бы меў за радасьць і за шчасьце
сьпяваць пра любую, ды любае няма.

Ня думай ты — я не пазайздросьціў
і ня ўпікнуў, што пішаш пра дзяўчат:
люблю у песьні шчырасьць, простасьць,
вясёлы сьмех у маладых вачах.

Няхай гавораць — дзяўчаты згуба
і трацяць моладасьць калосьсямі у полі,
Нашто-ж халодныя цалуюць губы
і праклінаюць іх халодны погляд?!

Адным узрадаван, адным усьцешан,
што песьню ёй калісь злажыў…
Няхай яна мо‘ выдумка, насьмешка —
усё-ж лягчэй сьпяваць і жыць.

Няма цяпер маўклівай кволасьці:
люблю у слове звон і шыр.
Гарыць душа аб будучыне полымем,
а песьня — толькі бляск душы.

Цябе не вінавачу і не дакараю,
а зайздрасьці і ў думках не нашу:
калі яна табе так моцна дарагая —
аддай усё — і песьню і душу.

І пойдзеце тады да мэты разам,
каб будаваць народу лёс,
і больш ня вернуцца былыя перагасы
з крыніцамі дзявочых сьлёз.

Мо‘ зьвінавацяць ў здрадзе да краіны —
упарта сочым мы зару…
Праз вобраз любае, чарнявае дзяўчыны
ты апяваеш нашу Беларусь.

Дык, браце мой, таварыш дарагі,
за што балюча сэрца дакараеш?
Ці-ж я поэзіі адвожу берагі
альбо зару тушу над краем?

Няхай зара гарыць, ня меркне і ня гасьне —
даволі край ахутваў туман!
Я сам-бы меў за радасьць і за шчасьце
сьпяваць пра любую, ды любае няма.

22-XI—26 г.
Менск