|
Я часта думаю, а думкамі гадаю,
за што халодным поглядам карыш?
Ці-ж ты ня ведала, дзяўчынка маладая,
што страціш сэрца — радасьць дагарыць?
Спаткаў цябе, як і ўсялякую другую,
спаткаў увечары вясною ля ракі,
там вербы гольлямі зямлю цалуюць,
а хвалі б‘юць імкліва ў берагі.
Падаў табе руку для шчасьця,
каб разам сьвет агнямі запаліць.
Я не паверу, што хмары неба засьцяць,
калі калосьсямі красуюцца палі.
Чаму і дзе ты страціла таварышаў,
а любым стаў усякі „дарагі“?
Халоднай радасьцю навошта хвалішся,
калі яна асьвяне, дагарыць?
І зараз вочы на штосьці скардзяцца,
а сьлёзы падаюць сьняжынкамі на дол…
Скажы… Скажы… ці-ж то ад радасьці
стаіла ты у вочах боль?
Падаў тады руку для шчасьця,
цяпер для радасьці хачу падаць.
Калі пялёсткі з яблыні ня думаюць упасьці,
дык радасьці ня вернеш больш назад.
Пялёсткі сыплюцца, пялёсткі ападаюць,
каб новым колерам вясною красаваць, —
дык радасьць вернецца, дзяўчынка маладая,
няхай ня падае маўкліва галава.
Няхай у роспачы душа не халадзее;
ня трэба поглядам пагардлівым карыць:
шляхі ў нас ёсьць, дык адшукай надзею,
і радасьці ціхая твая не дагарыць.
|
Прапануем да спампаваньня!