|
Pajechaŭ naš Jasiuleńko.
za moro, za Wisła,
oj pakinuŭ Kasiuleńku[1]
žeby jana rasła.
Jana rasła i wyrasła
až pad mieru stała,
ždała, ždała Jasiuleńka,
až płakaci stała.
Źwiniać koła kawanyja
pad wozam idučy,
oj wyskačyŭ Jasiuleńko
da Kasi jedučy.
Oj wyskačyŭ, nie wyskačyŭ,
što-ž za maja dola?!
Pažanu-ž ja siwe wołki
ŭ zialona dubrowa.
Pasieciesia, siwe wołki,
nie bojciesia woŭka,
a ja pajdu da mamańki —
balić mnie hałoŭka.
Waźmiecie-ž wy, mamuleńku,
chustańku najlepšu
i źwiažecie Jasiulkawi
hałoŭku najmilšu.
A čom-ža-ž ty, Jasiuleńku,
ŭ toj čas nie žaniŭsia,
jak u lesi na haresi
kukolik rasćwiŭsia?
Oj čom-ža-ž ty, Kasiuleńka,
ŭ toj čas zamuž nie jšła,
jak u poli na kukoli
kwietańka zaćwiła?
Oj čom-ža-ž ty, Kasiuleńka,
ŭ toj čas zamuž nie jšła,
jak u młyni na kamieni
pšaničańka ŭzyšła?
Oj čom ža-ž ja, Jasiuleńka,
ŭ toj čas zamuž nie jšła?
Bo ja jšče młoda była,
matka nie puściła.
A dzie-ž taja kryničańka,
što ja ŭ joj kupaŭsia?
A dzie-ž taje dziaŭčynańka,
što z joju kachaŭsia?
Da ŭže-ž taja kryničańka
trawoju zarasła,
daj ŭže-ž taja dzaŭčynańka
daŭno zamuž paišła.
|
Прапануем да спампаваньня!