|
Što kruk kruku nia wydziubaje woka,
To wiedama daŭno i wiedama daloka:
I hdzie krapčejšyje dziarucca,
Dyk słabšyje niachaj že nia sujucca,
Bo ǔžo čuby napeǔna što parwuć,
Kali jany adzin druhoha[1] nie pajmuć.
Z dwuch miastečkaŭ dwa padwozcy
Dwuch žydoǔ wiazli naproci;
Spatkalisiaž na wuzińkaj darožcy
I ni wodzin nia ustupaje pa achwocie:
Toj kaže: „parcha ty wiazieš, darohu daj!“
A toj kryčyć: „ty pana mnie nia łaj.
Bo ja twajho i bić hatoǔ!…“
I bič smalony tut zawioǔ,
A toj u ruki dy bičyšče…
I zamachali tak, až świšče!
Žydki u prośbu, kab hadzicca.
Kudy tabie! — Ni prystupicca;
Tak bjuć, až kroǔ ciače žydam![2]
„Ty bješ majho, a ja twajmu atdam!
I možeb tak na śmierć pabili,
Dyk chitraž i žydki zrabili:
Toj pierasieǔ tamu na woz, a toj tudy.
I tak zajechali abydwa biaz biady;
I mužykom tak stała bližej domu
I kryǔdy ni jakaj nikomu.
Paznalisia žydki, pagiargatali
Dyk mužyki i bicca pierastali!
A što? kab tak i my zrabili,
A možeby i nas nia bili?
|
Прапануем да спампаваньня!