|
Jechaǔ ja raz ad Kiany
Dy ǔ Smorhoni, i nie pjany,
I dajechaŭ na Waŭkieły,
A koń dobry byǔ moj — bieły.
Tyc! staŭ koń narawicca!
I chrapić i dyba staǔ,
Što nia možna prystupicca,
Čuć ahlobli nia złamaǔ.
Hladzǔ: bočka la darohi…
Čystaž bočka, tolki rohi
Jakby trochi widać z boku.
Dumka: wioz chtoś, dy zdaloku,
Jak prystala, dyk, skaciǔšy,
Sam načuje hdzieś u wiosce,
Abo može byǔ padpiǔšy
Straciǔ bočku, pry darožce!
A što ǔ bočce? chto tam wiedaǔ?
Može braha, može wodka!....
A jaž toj dzień nie abiedaǔ, —
Wot, kab, dumaju, sialodka?!
Abo kab alej Boh daŭby,
Užož nia sciarpieǔby, ǔkraǔby!
Otož, dumaju, zakrašu:
Nadta ja lublu z jim kašu.
Padyšoǔ da bočki, zruchaǔ,
Kali adatknuǔ, paniuchaǔ,
Až z radości strapianuǔsia,
Na ǔsie boki ahlanuǔsia!
Nu swiažusińkim alejam
Smak pačuǔ pa hubie, nosie!…
Choć nia byǔ jašče zładziejam,
Alež tut dyk dawiałosia.
Tak užo ja čahoś rad,
Padwiarnuǔ swoj panarad,
Za utory padniaŭ bočku,
Abpior jaje na łučočku…
A koń smyk, — padaŭsia ǔ pierad.
A badaj tabie tut wierad!
Padkaciǔ ja bočku znoǔ,
I jak raz užo nawioǔ,
A koń smyk, — nazad, dy toǔk!
A badaj ciabie tut woǔk!
Ja iznoǔ dawaj kaci....
Zdumaǔ, — lepiej razprahci.
Ǔziaǔ kania, jak sled razproh,
Zirk — až koń moj i biaz noh.
Koń-nia-koń a zydlam staǔ:
Ja spałochaǔś, pražahnaǔ....
Dyk znoǔ koń i sam zaprohsia;
Ja spałochaǔsia i zmohsia,
Skinuǔ opratku, pieražahnaŭsia,
Znoǔ tyki za bočku ŭziaŭsia.
A tak ciomna — choć kol wočka.
Kali hlanu: — tož nia bočka,
A kaza stajić z rahami!
Chwost, barodka i z nahami....
Až tut piatuch kali kryknie,
Kaza ǔ łužu kali skiknie,
Kali ǔ lesie zarahoče,
Koń da chaty kali skoče....
Wot tut ja i dahadaǔsia,
Kamu ǔ ruki to papaǔsia.
Dawaj kazać „Anioł panski,
Zhiń prapadni duch šatanski“!
I ciapier, jak chto smiajecca, —
Mnie usio kaza zdajecca.
S taho času da aleju
Ja nia moh dušu prymusić,
Adwiarnula, dabradzieju,
Tak to čort nas hrešnych kusić!
Kab nia kryž, — prapaǔ by musić?
|
Прапануем да спампаваньня!
