Hołas dušy (1926)/II/Wialikdzień

← Apawieščańnie Dziewy Maryi

Wialikdzień, abo Ŭskrašeńnie Chrystusa Казаньне Аўтар: Казімір Сваяк 1926 год

Uniebaŭstupleńnie, abo Ŭsšeście Chrystusa →

Прапануем да спампаваньня!

Wialikdzień, abo Ŭskrašennie Chrystusa.
(daŭniej Radaŭnica).

1. Ja spaŭ i razbudziŭsia i paŭstaŭ (Ps. 3). Chrystus ustaje žywy z hrobu. Duša iznoŭ łučycca z

ciełam, kab być siabrom chwały, jak było siabrom ciarpieńnia. Niama ŭžo ran i bolu: tolki radaść i chwała. Kolki-ž wiasiella dla duchaŭ niabiesnych! Prystupi da Jezusa Chrystusa i daj Jamu pakłon pakory i lubowi.

2. Ustaŭ na treci dzień pawodle Pisańniaŭ. (Cor. 15,4). Radaść sumnym! Boh zdajecca tak pastanawiŭ, što da ščaścia jści treba ciarnistymi ściežkami. Tak dla natury hrešnaj. A Chrystus staŭ jaje ŭzoram, choć sam byŭ biaz hrechu. Žyŭ Jezus 33 hady ŭ trudoch, a 20 hadzin prad śmierciaj ciarpieŭ strašennyja muki. Miera trudoŭ i pracy jość mieraj chwały i naharody. Tak i tabie, bracie: Kali z Im pamreš, z Im i žyć budzieš“.

3. Jak Chrystus uskros, tak i my ŭ žyćcio nowaje jdziom (Rom. 6,4). Zrazumieješ wartaść uskrašeńnia, kali adnowišsia na duchu. A dziela adnaŭleńnia treba wykinuć z siabie „staroha čaławieka“. Tak jak da nieba nielha ŭwajści jnačaj, jak praz śmierć, padobna j žyćcio wyšejšaje nie začniecca ŭ nas jnačaj, jak praz śmierć našych drennych prywyčkaů. „Niachaj, o Boža, budzie dla mianie mahčyma praz łasku Twaju, što niemahčyma wydajecca z natury błahoj!“.