Lekcyi i Evanelii na niadzieli i śviaty (1938)/I/14
| ← 13. Na niadzielu Miasapusnuju | 14. Na niadzielu Zapusnuju Урыўкі зь Бібліі 1938 год Пераклад: Адам Станкевіч |
15. Na I niadzielu Vialikaha Postu → |
Прапануем да спампаваньня!
NA NIADZIELU ZAPUSNUJU.
I.
Braty, kali-b ja havaryŭ movami ludziej i aniolaŭ, a lubovi nia mieŭ, staŭsia-b, jak miedź źviniačaja i cymbały brazhučyja. I kali-b ja mieŭ dar prarakavańnia, i znaŭ usie tajnicy i ŭsiakuju navuku, i kali-b mieŭ usiu vieru, tak što hory pieranosiŭ, a nia mieŭ lubovi, ja ništo. I kali-b ja razdaŭ ubohim na prajadunak usiu maju majemaść, i kali-b vydaŭ svajo cieła na spaleńnie, a nia mieŭ lubovi, ničoha mnie nie pamoža.
Luboŭ jość ciarplivaja, łaskavaja; luboŭ nie zaviduje, nia dzieić kryvadušna, nia pyšnicca, nie žadaje słavy, nia šukaje svajho, nia złujecca, nia pomnić złoha, nia ciešycca z niespraviadlivaści, a ciešycca z praŭdy, usio ścierpić, usiamu vieryć, usiaho nadziejecca, usio pieranosie.
Luboŭ nikoli nia źhinie — choć skončacca praroctvy, choć movy źniknuć, choć vieda praminie. Bo častkova viedajem i častkova prarakujem. Kali-ž pryjdzie, što jość daskanalnaje, zhinie, što jość častkovaje. Kali ja byŭ mały, havaryŭ ja jak mały, razumieŭ jak mały, dumaŭ jak mały. Kali-ž ja staŭsia darosłym, pazbyŭsia ja taho, što było dziacinnaje. Ciapier bačym praz lustra, niavyrazna, a tady tvaram u tvar. Ciapier znaju častkova, a tady paznaju, jak i ja jość paznany. Ciapier-ža astajucca viera, nadzieja, luboŭ — hetyja try, a bolšaja z ich luboŭ.
(1 Kar. 13, 1—13).
II.
U heny čas uziaŭ Jezus dvanaccacioch i skazaŭ im: voś idziom u Jeruzalim i spoŭnicca usio, što napisali praroki ab Synie čałaviečym. Bo budzie vydany pahanam i buduć ździekavacca nad im, i bičavać, i plavać buduć, a paśla bičavańnia zabjuć jaho, a jon na treci dzień uvaskreśnie. Ale jany ničoha z hetaha nie zrazumieli i byli hetyja słovy zakryty dla ich i nie razumieli, što havaryłasia. I zdaryłasia, kali jon padychodziŭ da Jerychonu, niejki ślapy siadzieŭ pry darozie, žabrujučy. I kali pačuŭ, što prachodzie mima narod, pytaŭsia: što heta takoje? Jamu skazali, što jdzie Jezus Nazarenski. I zakryčaŭ, kažučy: Jezu, Synie Davida, zžalsia nada mnoju. A katoryja išli na pieradzie, svarylisia na jaho, kab zmoŭk. Ale jon jašče bolš kryčaŭ: Synie Davida, zžalsia nada mnoj. A Jezus zatrymaŭšysia, zahadaŭ jaho pryvieści da siabie. I kali toj padyjšoŭ, spytaŭsia jaho kažučy: što chočaš, kab zrabić tabie? A jon skazaŭ: Panie, kab mnie vidzieć. A Jezus skazaŭ jamu: prahlań, viera tvaja ciabie azdaraviła. I adrazu vidzieŭ, i pajšoŭ za im, słaviačy Boha. A ŭvieś narod, jak ubačyŭ, addaŭ chvału Bohu.
(Łuk. 18, 31—43).