Lekcyi i Evanelii na niadzieli i śviaty (1938)/I/47
| ← 46. Na XX niadzielu pa Siomusie | 47. Na XXI niadzielu pa Siomusie Урыўкі зь Бібліі 1938 год Пераклад: Адам Станкевіч |
48. Na XXII niadzielu pa Siomusie → |
Прапануем да спампаваньня!
NA XXI NIADZIELU PA SIOMUSIE.
I.
Braty, macujciesia ŭ Panu i ŭ mahutnaści siły jaho. Adzieńciesia ŭ zbroju Božuju, kab mahli vy ŭstajać prociŭ podstupaŭ djabła. Bo zmahańnie naša nia jość prociŭ cieła i kryvi, ale prociŭ kniazioŭ i ŭladaŭ, prociŭ panujučych nad śvietam hetaj ciemry, prociŭ złych duchoŭ u niabiesnych prastorach. Dziela hetaha vaźmiecie zbroju Božuju, kab mahli supracivicca ŭ dzień lichi i ŭva ŭsim vytryvać daskanalnymi. Dyk stojcie, padpajasaŭšy biodry vašy praŭdaj i adzieŭšy pancyr spraviadlivaści i abuŭšy nohi ŭ hatovaść Evanelii supakoju, a pry ŭsim hetym vaźmiecie ščyt viery, katorym zmožacie patušyć usie vahnistyja streły niahodnika i vaźmiecie šlem zbaŭleńnia i mieč ducha, katorym jość słova Božaje.
(Efez. 6, 10—17).
II.
U heny čas skazaŭ Jezus svaim vučniam hetkuju prypovieść: padobnaje jość valadarstva niabiesnaje da cara, katory chacieŭ zrabić rachunak sa słuhami svaimi. Kali začaŭ rabić rachunak, pryviali jamu adnaho, katory byŭ jamu vinien dziesiać tysiač talentaŭ. Kali-ž toj nia mieŭ z čaho addać, zahadaŭ pan jahony pradać jaho, žonku jahonu i dziaciej i ŭsio, što mieŭ i addać. A heny słuha, upaŭšy jamu da noh, maliŭ jaho kažučy: paciarpi mnie i ja tabie ŭsio addam. I pan zžaliŭsia nad henym słuhoju, adpuściŭ jaho i daravaŭ jamu doŭh. Toj-ža słuha, vyjšaŭšy spatkaŭ adnaho sa svaich tavaryšaŭ, katory byŭ jamu vinien sto denaraŭ i schapiŭšy dušyŭ jaho, kažučy: addaj, što vinavat. A toj tavaryš jahony, ŭpaŭšy jamu da noh, maliŭ jaho kažučy: paciarpi mnie i ja ŭsio tabie addam. Adnak jon nie chacieŭ, ale pajšoŭ i pasadziŭ jaho ŭ vastroh až pakul nie addaść doŭhu. A tavaryšy jahony, uvidzieŭšy, što dziejełasia, zasmucilisia mocna i pajšoŭšy raskazali svajmu panu ŭsio, što stałasia. Tady jahony pan paklikaŭ jaho da siabie i skazaŭ jamu: słuha niahodny: ja tabie ŭvieś doŭh daravaŭ, bo ty prasiŭ mianie, dyk ci-ž nia treba było, kab i ty pažaleŭ svajho tavaryša, tak jak ja pažaleŭ ciabie? I razhnievaŭsia jahony pan, addaŭ jaho na muki, pakul nia viernie ŭsiaho doŭhu. Tak i Ajciec moj niabiesny zrobić z vami, kali kožny z vas nie adpuścić bratu svajmu z serca vašaha.
(Mat. 18, 23—35).