Lekcyi i Evanelii na niadzieli i śviaty (1938)/II/2

← 1. Na Niepavinnaje Začaćcie Najśv. Panny Maryi

2. Na Božaje Naradžeńnie (Kalady)
Урыўкі зь Бібліі

1938 год
Пераклад: Адам Станкевіч

Прапануем да спампаваньня!

NA BOŽAJE NARADŽEŃNIE.
(Kalady).

Na pieršuju Imšu śv.

I.

Darahi, usim ludziam akazałasia łaska Boha, Zbaŭcy našaha, jakaja vuča nas, kab my, adkinuŭšy biazbožnaść i śvieckija pažadańni, ćviaroza, spraviadliva i pabožna žyli na hetym śviecie, čakajučy bahasłaŭlenaj nadziei i prychodu słavy vialikaha Boha i Zbaŭcy našaha Jezusa Chrystusa, katory samoha siabie daŭ za nas, kab nas adkupić ad usiakaj niahodnaści i ačyścić dla siabie narod asablivy, achvotny da dobrych učynkaŭ. Heta havary i napaminaj u Jezusie Chrystusie Panu našym.

(Cit. 2. 11—15).

II.

U heny čas Cezar Aŭhust vydaŭ zahad, kab pierapisać ludziej z usich ziemlaŭ. Hety pieršy śpis byů zrobleny staršynioj Syryi Cyrynam. Dyk išli ŭsie, kab zapisacca, kožny ŭ svajo miesta. Vybraŭsia tak-ža i Jozef z Galilei, z miesta Nazaret, da Judei ŭ miesta Davidava, zvanaje Betlejem, bo jon byŭ z domu i rodu Davida, kab zapisacca z Maryjaj, pašlubavanaj z im žonkaj, jakaja była ŭciažku. I kali jany tam byli, nadyjšoŭ jej čas radzić. I radziła syna svajho piervarodnaha, spaviła jaho ŭ pialonki i pałažyła ŭ žołabie, bo nia było im miesca ŭ zajeździe. Byli-ž u tej vakolicy pastuchi, jakija vartavali ŭ nočy stadu svaju. I voś anioł Pana zjaviŭsia pry ich i jasnaść Božaja aśviaciła ich, čaho jany mocna pierapałochalisia. I skazaŭ im anioł: nia bojciesia, bo voś abviaščaju ja vam vialikuju radaść, jakaja budzie dla ŭsiaho narodu: bo siańnia ŭ mieście Davida naradziŭsia vam Zbaŭca, katory jość Chrystusam Panam. I voś vam znak: znojdziecie dzicia, spavitaje ŭ pialonki i pałožanaje ŭ žołabie. I raptam źjaviłasia z aniołam mnostva duchaŭ niabiesnych, jakija słavili Boha i kazali: chvała na vyšynie Bohu, a na ziamli supakoj ludziam dobraje voli.

(Łuk. 2, 1—14).

Na druhuju Imšu śv.

I.

Darahi, akazałasia łaskavaść i čałaviekalubaść Zbaŭcy našaha Boha: nia dziela čynaŭ spraviadlivaści, katorych my dakanali, ale pavodle svajho miłaserdzia zbaviŭ nas praz kupielu adradžeńnia i abnaŭleńnia Ducha Sviatoha, katoraha vyliŭ na nas ščodra praz Jezusa Chrystusa, Zbaŭcu našaha, kab my ŭspraviadliŭlenyja jahonaj łaskaj, pavodle nadziei stalisia naslednikami žyćcia viečnaha ŭ Chrystusie Jezusie Panu našym.

(Cit. 3, 4—7).

II.

U heny čas pastuchi havaryli miž saboj: poj1dziem u Betlejem i pahladzim, što tam stałasia, što nam Pan abviaściŭ. I pryjšli z paśpiecham i znajšli Maryju i Jozefa, i dzicia, pałožanaje ŭ žołabie. A ŭvidzieŭšy raskazvali, što było im skazana ab hetym dziciaci. Usie-ž tyja, što čuli, dzivilisia z taho, što im pastuchi havaryli. A Maryja ŭsie hetyja słovy zachavała, razvažajučy ŭ sercy svaim. I viarnulisia pastuchi, słaviačy i chvalačy Boha za ŭsio, što čuli i vidzieli tak, jak im było skazana.

(Łuk. 2, 15—20).

Na treciuju Imšu śv.

I.

Mnoha raz i roznymi sposabami havaryŭ niekali Boh ajcom praz prarokaŭ; urešcie hetymi dniami havaryŭ nam praz Syna, katoraha, pastaviŭ naslednikam usiaho, praz katoraha i viaki stvaryŭ; jon, budučy jasnaściaj słavy i vobrazam jahonaj istoty, i dzieržačy ŭsio słovam mocy svajej, ačyściŭšy ad hrachoŭ, siadzić u vyšynie pravaruč majestatu; nastolki staŭsia vyššym ad aniołaŭ, naskolki asabliŭšaje ad ich atrymaŭ imia. Bo da katoraha-ž z aniołaŭ skazaŭ kali: ty syn moj, ja siańnia radziŭ ciabie? I jašče: ja budu jamu ajcom, a jon budzie mnie synam? I kali ŭznoŭ uvodzić na śviet piervarodnaha, kaža: niachaj jamu kłaniajucca ŭsie anioły Božyja. A da aniołaŭ-ža havora: aniołaŭ svaich učyniŭ, jak viatry i słuhaŭ svaich, jak płamieńni ahniu; a da syna: stalica tvaja, Boža, na vieki viečnyja, berła spraviadlivaści, berła valadarstva tvajho. Umilavaŭ spraviadlivaść i źnienavidzieŭ niahodnaść, dziela hetaha namaściŭ ciabie, Boža, Boh tvoj alejkam radaści bolš, jak učaśnikaŭ tvaich. I jašče: ty, Panie, na pačatku ziamlu zasnavaŭ i nieba sprava ruk tvaich. Jano źhinie, a ty tryvać budzieš; i ŭsio, jak adzieža sastareje, i jak vopratku źmieniš jaho i admienicca, a ty toj samy i hady tvaje nia končacca.

(Žyd. 1, 1—12).

II.

Spradvieku było Słova i Słova było ŭ Boha, i Boham było słova. Jano było spradvieku ŭ Boha. Usio praz jaho stałasia, a biez jaho nia stałasia ničoha z taho, što stałasia. U im było żyćcio, a žyćcio było śviatłom dla ludziej. A śviatło śviecić u ciemry, a ciemra jaho nie aharnuła. Byŭ ad Boha pasłany čalaviek, katoramu imia było Jan. Hety pryjšoŭ, jak śviedka, kab paśviedčyć ab śviatle, kab usie vieryli praz jaho.

Jon sam śviatłom nia byŭ, ale kab śviedčyŭ ab śviatle. Było praŭdzivaje śviatło, katoraje aśviačaje kožnaha čałavieka, što na hety śviet prychodzić. Byŭ na śviecie i śviet praz jaho staŭsia, ale śviet jaho nie paznaŭ. Pryjšoŭ da svaich, a svaje jaho nie pryniali. A tym, katoryja jaho pryniali, daŭ moc, kab stalisia synami Božymi, tym, što vierać u imia jaho. Katoryja nia z kryvi naradzilisia, ani z voli cieła, ani z voli muža, ale z Boha. I Słova stałasia ciełam i prabyvała pamiž nami, i my vidzieli jahonuju słavu, słavu jak adzinarodnaha ad Ajca, poŭnaha łaski i praŭdy.

(Jan 1, 1—14).