Pieršaja čytanka (1916)/Kazki/Kazioł i baran
| ← Biedny woŭk | Kazioł i baran Беларуская народная казка Аўтар: Вацлаў Ластоўскі 1916 год |
Pan Katowič → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Казёл і баран (Ластоўскі). |
Прапануем да спампаваньня!
Kazioł i baran.
Byŭ sabie dzied i baba, mieli jany kazła i barana, — dy hetkich škodnikoŭ, što za imi ni sad, ni harod nia ŭdzierzycca. — „Ot, babka, — kaže dzied, — prahonim my hetaho kazła i barana!“
— „Prahonim“ — skazała baba.
Pajšoŭ dzied da kazła i barana i kaže: „Idzicie sabie, kazioł i baran, kab i duchu wašaho nie było tut!“
Pašyli jany sabie torby dyj pašli. Iduć dy jduć. Bačuć: siarod pola lažyć woŭčaja haława. Uziali jany haławu, ukinuli ŭ torbu.
Iduć dalej, — bačuć, haryć ahoń. — „Pojdziem i my tudy, tam pierenačujem, kab nas woŭki nia zjeli“.
Prychodziać — až heta woŭki kašu waruć. — „A, bywajcie, dziaciuki! Ješče kaša nie kipić, a ŭžo miasa samo idzie!“ Wot tady kazioł spužausia, a baran i pahatoŭ taho.
Tady kazioł nadumaŭsia i kaže: A padaj mnie, baran, tuju woŭču haławu! — Wyniaŭ baran tuju wouču haławu, a kazioł znoŭ: „Dy nia hetu, padaj bolšuju.“ Baran znoǔ kidaje tuju samuju. „Dy nie, padaj ješče bolšuju!“ Wot tut užo woŭki spužalisia. Stali woŭki dumać — hadać, jak adhetul uciakać, „bo heta, kažuć, takije dziaciuki, što z imi haławy pazbudziešsia, — bač, adnu za adnej woŭčy hałowy ciahajuć!“
Ot adzin woŭk i kaže: „słaŭnaja, bratcy, kampanija, i kaša kipić, dy niečym dalić. Pajdu ja pa wadu.“ A jak pajšoŭ, dumaje sabie: „Chaj was trasca z wašaj kampanijej!“ Zduć jaho, žduć, — ot druhi woŭk i kaže: „pajšoŭ dyj siadzić, — niečym kašy dalić; ot, waźmu ja łamaku dy pryžanu jaho, jak sabaku!“ Jak pabieh, dyk i toj nie wiarnuŭsia.
A trejci siadzieŭ-siadzieŭ dyj kaže: „wot, pajdu tolki ja, dyk ich pryžanu!“ Jak pabieh, dyj i toj rad, što ŭciok.
A tady kaže kazioł da barana: „nu, bratka, žwawiej spraŭlajsia, kab nam wo hetu kašu zjeści dy chutčej schawacca.“
A woŭki tymčasam razdumalisia: „e, što nam trom dy kazła z baranam bajacca! Pojdziem!“ Pryjšli, až tyje dobra spraŭlalisia, kašu zjeli, harščok pabili i nanač na dub uzleźli. Kazioł śmialejšy — uzlez až na wierch, a baran nia duža śmieły, dyk nižej. Prybiehli woŭki da duba. Loh staršy woŭk dyj pačaǔ waražyć, jak im kazła i barana z duba ssadzić. A baran na suku siadzić dy dryžyć; a paśla jak zwalicca dy na woŭka. Kazioł śmialejšy nie spužausia, a jak zakryčyć: „padaj mnie waražbita!“ Woǔki jak schapilisia uciekać, to tolki pył pa darozi zakureŭ.