Pierszy pramień (1929)/106

← 105. Naranicy

106. Ranicaj Верш Аўтар: Алесь Гурло 1929 год

107. Kaśba j żniwo →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Раніцай (Гурло).

Прапануем да спампаваньня!

106. Ranicaj.

Jak ty mnie mił uschod rumiany i dziŭny kosaŭ twajich blesk, i bieły łuh, rasoj zasłany, i sonny szept baroŭ-lasoŭ!

I luba mnie hladzieć na pole, dzie kołas hniecca da ziamli, dzie radaść jasnaja i wola kruhom ŭsio czysta abniali.

I luba mnie hlanuć na wiosku, dzie czucien hołas mużykoŭ.

Toj ładzić woz, tam jdzie zdaloka hramadka cichaja kascoŭ.

Pastuch chlawy ŭżo adczyniaje; waroty żałasna skrypiać: karoŭ na paszu wyhaniaje, awieczki kuczkaju stajać.

A pieśni ptuszak hałasista wiasielać łuh, zialony les. Dy sonca jasnaje ahnista hladzić prywietna zpad niabies.