Rodnyje zierniaty (1916)/II/Wiesna/Wiecier-duronik
| ← Wiecier | Wiecier-duronik Верш Аўтар: Алесь Гарун 1916 год |
Wiesnawyje światy i zwiazanyje z imi zwyčai → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Вецер (Гарун). |
Прапануем да спампаваньня!
Wiecier-duronik.
Wieje wiecier wolny, chmary šybka honić; z wadoj, ziamloj, lesam ziukaje-hamonić! Prylacieŭ da rečki, — pryloh, prytuliŭsia, kryšačku pa jasnaj wiram zakruciŭsia. Skazaŭ słoŭca łaski, świsnuŭ i padniaŭsia. Znoŭ prymčaŭ da lesu: „O, zdaroŭ moj bracie!“ i pajšoŭ miž chwojak jon dureć, hulaci: adnu pacałuje, z druhoj paśmiajecca, kinie słaŭco-paru, da trejciaj biarecca… Hodzi ŭžo ŭ lesie! — znoŭ u wyš padniaŭsia, pakruciŭsia krychu, dyj u dal padaŭsia. Zadaŭ honu-pyłu i ŭ niz jon rynuŭ, prypaŭ da ziamlicy — bytcym dzieś zahinuŭ. „Ach, maja matula, jak ja nahulaŭsia! bačyŭ sonce, miesiac, dy ŭ rečcy skupaŭsia. Choraša na świeci! Kolki ŭ im prastoru: šybaješ pa rečcy, prypadzieš da boru… Ja chacieŭby bolej ŭ świeci pahulaci, — adpuści-ž, matula, ješče paletaci!“ Peŭnie što puściła wietra mać hulaci, bo padniaŭsia ŭ niebo, i pačaŭ śpiewaci…
Ziukaje — paŭholasam haworyć; ziukać — hawaryć paŭhołasam, hołasnym šeptam. Dureć — swawolić; kažuć: durony chłopiec; duronik hety. Rynuŭ — z usiaho impetu zwaliŭsia.