|
«Dušoj stamiŭšysia ŭ žyćciowych ciažkich burach,
Swoj wiek kančaju ja u manastyrskich murach
I pilna letapiś druhi ŭžo hod pišu:
Starenna litery małyje wywadžu
I spisywaju ŭsio ad słowa i da słowa
Z daŭniejšych hramatak pra dolu Mahilowa.
I dobryje jaho i kiepskije dzieła
Apawiedaju tut. Tak rupnaja pčeła
Umieje ŭ soty miod sabrać i z horkich kwietak.
I bačenamu mnoj ja hodny wiery świedak.
Chaj tyje wiedajuć, što zjawiacca pa nas,
Usiu praŭdu pra žyćcio u naš i projšły čas,
Pra wojtoŭ, łaŭnikoŭ, i rajcoŭ, i paspolstwa,
Pra roznych karaloŭ, bitwy i pasolstwa:
Sto tut čyniłosia u daŭnyje hady,
Što dumali, čaho bažali my tady,
Za što zmahalisia, jak baranili wieru,
Chaj źwiedajuć usio patomki praz papieru!
I woś u spominach ustanie, ažywie,
Jano zabudziecca, umre, z wadoj spływie,
Kali znajduć majo niachitraje pisańnie
Pra hetaje žyčcio, nadziei, sprawawańnie.
Tak more: ŭ Hdansku ja čuwaŭ — prymčyć wadoj
Butelku k bierahu, ablituju smałoj,
Usia jana u drobnych rakoŭkach i ŭ cinie. Nie zamała
Jana była ŭ wadzie i šmat čaho spatkała.
Rybaki wyławiać butelku, razabjuć
I, jak traplajecca, być može ŭ jej znajduć
Lista. Pa zwyčaju marskomu hetak wieści
Nam, utapajučy, šluć ludzi. Ŭ mory hdzieści
Zahinuli jany, i, može, sotni hod
S tych časoŭ praciakli, i zhinuŭ ich narod,
I ŭsio zmianiłosia i ŭžo pra ich zabyli.
Wy, litery, ciapier nanowa usio zbudzili!
I ludzi źwiedajuć ab pradziedach swaich
Ab hory, radaściach i ab pryhodach ich,
Čamu malilisia, čaho jany šukali,
Dzie na hłybokim dnie ich kryjuć mora chwali».
|
Прапануем да спампаваньня!