VI. Wiaśnie VII. Roża i dziäŭčo
Верш
Аўтар: Андрэй Зязюля
1913 год
VIII. Les ŭ mai
Іншыя публікацыі гэтага твора: Рожа і дзяўчо.

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




VII. Roża i dziäūczo.

T. R.

Na prywolli wiasnoj
Roża-cud razćwiła,
I pryjemny pach swoj
U prastor raźliła.

Napiwalisia im
Matyloczki niraz,
I żuczkom majawym
Byŭ wiasiolinki czas.

Tut i pczołki, czmiali,
Czasta brali miadok,
I źwinieli huli
Na ŭwieś kwietnik sadok.

Słonka jasny pramień
Upajała rasoj,
Szto zwisała z adzień
Roży perłaj-ślazoj.

I dziäŭczo, jak dzicia,
Prybiähała ŭ sadok,
Kab wadzicaj żyćcia
Padkrapici ćwiatok.

Tut u sonnaj ciszy
Pad wiasioły nastroj
Da smutliwaj duszy
Uliwaŭsia spakoj.

I na chwilu tuha
Z serca poŭnaho mar
Nikła bytcym smuha,
Zajaśniaŭsia znoŭ twar.

Upływaŭ hetak czas
U wiasielli jak son…
Aż źniaczeŭku naraz
Nadyszoŭ roży skon.

Chmara ciomnaja świet
Zasłaniła cianiom,
Hrom-małanka u śled
Stała żyhać ahniom;

Usarwaŭsia wichor,
I paliŭsia dożdż-hrad —
Szumu powiän prastor;
Zadryżeŭ kwietnik-sad,

Kulka hradu, jak hrom,
Łomić ćwiet u ściabli,
I hałoŭkaju jon bl
Nakłaniusia k ziamli.

Dzień, druhi tak wisieŭ,
Bolaj soch, czez i wiaŭ,
Aż nareszciä samleŭ
I na ziemlu apaŭ.

S tej pary ŭżo prastor
Pachu boläj nia pje
Tolki wieciär-wichor
Pieśni sumna piaje.

I dziäŭczaci z wadoj
Nia widać u sadku:
Źmiata horam-biadoj
Jana płacza ŭ ciszku.