Алёша (1927)/Малайцы землякі/Любім выпіць!
| ← Малайцы землякі | Любім выпіць! Фэльетон Аўтар: Анатоль Вольны 1927 год |
Ну, куды гэта варта? → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Любім выпіць! |
Прапануем да спампаваньня!
ЛЮБІМ ВЫПІЦЬ!
Малайцы землякі — любяць выпіць.
І гоняць, і п‘юць, і апараты добра хаваюць.
У некаторых, праўда, паадбіралі апараты.
Бываюць разявы. У сям‘і не бяз уроду.
А наогул, дык землякі малайцы.
Ня ведаю, ці зьяўляецца Атачкін (старшыня Слуцкага Спажывецкага Райтаварыства) маім земляком, але выпіць ён любіць.
„То-есть в доску любит товарищ Атачкін выпить“, — як казаў пра яго адзін сябра па выпіўцы загадчык прускай крамы, які таксама быў: „не то, что-б очень п‘ян, но весел бесконечно“.
Але гэта толькі агульная характарыстыка Атачкіна і яго сябра.
Канкрэтна ў гэты раз, аб якім ідзе рэч, таварыш Атачкін едзе са сваім сябром па вуліцы вёскі Прусы.
Едуць сабе і пяюць.
Сяляне зацікавіліся канцэртам.
Тады Атачкін з таварышом рашылі парадаваць сялян.
Грацыёзным асьлёнкам Атачкін выскаквае з возу і анфасам з размаху падае на землю.
— Вялікі шутнік у нас на Случчыне таварыш Атачкін, — тлумачыў сялянам яго сябра загадчык крамы.
А праз хвіліну пад‘яжджае другі воз з таварышамі Атачкіна.
На ім сядзеў мясцовы поп у савецкай кэпі і мясцовы савецкі працаўнік у шапцы папа.
У сялян загутарыла пачуцьцё жалю да папа і яны папрасілі ў савецкага працаўніка, каб ён аддаў шапку.
— А вы мяне яшчэ папрасіце, — какэтаваў з сялянамі мясцовы савецкі працаўнік.
— А хто вы такі будзеце? — хмура запыталіся сяляне.
— Я загадчык маемасьці Слуцкае акругі, (завгосимуществом), а гэта мае сябры… — з гонарам адказаў савецкі працаўнік і, абвёўшы прысутных поглядам, дадаў:
— Прынесьці нам бутэльку рабоча-сялян…
— Вось ён, кавалачак вясковага быту…
А тут яшчэ хлопцы сьвісьцяць, дзяўчаты гігікаюць.
Малайцы землякі!..