Хто аб сабе усьцяж крычыць,
Свае таленты суне ў вочы
І надта ўжо аб тым хлапоча,
Вядомым каб навокал быць —
Пусты ён, так і знай, браточкі!
Па вуліцы нек ехалі дзьве бочкі. Адна была з віном. Другая — Пустая. Крокам першая, цішком,
Ледзь-ледзь сабе пляцецца.
Другая ўскач па камням прэцца. Грыміць — бы гром,
Уздымае пыл стаўпом.
Хто ёй насустрэч пападзецца. Хутчэй ў куточку недзе жмецца
Ля сьценкі, бокам,
Каб не здавіла ненарокам. І на‘т калі была далёка
Ў той бок прахожы кідаў вокам,
Пакуль пыл з вопраткі абтрос Дый чыхаючы чысьціў нос. Калі шум ўзьняты ёю сьціх, ў Аб ёй забыліся у міг. На хвіліну далась усім у знакі.
Аднак, як ня было карысьці ад яе ніякай—
Загінула аб ёй і памяць разам з рэхам І калі ўспомніць хто, дык хіба толькі сьмехам!
|