Бярозка (1912)/Баба

Баба
Апавяданьне
Аўтар: Ядвігін Ш.
1912 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Баба (Ядвігін).

Прапануем да спампаваньня!

БАБА.

Даўно гэта было. Пад той час хадзіў ешчэ па сьвеці Пан Езус са сьвятым Пятром глядзець, які парадак на зямлі. Ідуць гэта Яны дарогай, гутараць, а Пан Езус і пытае: «а як бы ты, Пётра, хацеў: ці кабета, ці мужчына каб быў важнейшым у хаці?» Сьв. Пётра давай прасіць за кабету.

— «Добра, — кажэ Пан Езус, — зайдзем-жэ ў гэту хатку на нач.»

Зайшлі, ды просяцца ў гаспадара, каб пазволіў перэначаваць. «З ахвотай пусьціў бы я вас,—атказывае гаспадар, не спазнаўшы, да каго гаворыць, — але жонкі баюся: ліхая баба! Як вернецца с карчмы ў ночы, то і мне, і вам як паднясьці —надасьць», — «Нябойся, — кажэ сьв. Пётра, — ня будзе чэпаць».

Гаспадар згодзіўся, прынёс саломы, паслаў, як мае быць, і ўсе, паклаўшыся, паснулі. Ажно чуе гаспадар, як у дзьверы — грак! грак! Іон гэта пакуль расчухаўся, дый трапіў на закрутку, жонка ляскаючы зубамі на марозе, аж пену са злосьці пусьціла і, як толькі ўляцела ў хату, так зара за качаргу, дый да старога; той ходу, яна за ім, дый, зачапіўшыся за Пятровы ногі, грымсь, як доўгая, сярод хаты, — «А гэта ешчэ што?!»—усхапіўшыся накінулася баба на мужыка. — «Падарожные на-нач папрасіліся,» — аткавывае той, спусьціўшы вочы: — «Падарожные? — зараўла баба, — дык ты тут без мяне нейкіх валацугоў наводзіш? Пачэкай-жэ: спраўлю я табе лазьню, спраўлю і тваім падарожным!» Дый, скочыўшы да сьв. Петра, давай яго пражыць. Корчыўся, корчыўся сьв. Пётра, але замаўчаў. Сагнаўшы ахвоту, баба, засопшыся, кажэ: «з гэтаго годзе, трэба таго — з другога боку пачаставаць» — дый заходзіць ад сьцяны, гдзе лежаў Пан Езус. Спанатрыў сьв. Пётра, што справа кепская, дый кульгіць борздзенька праз Пана Езуса на другі бок і ляжыць ціханька; а баба, ня ўгледзіўшы гэтай штукі, давай ізноў ківацца пад сьв. Пятром: усё як гоп, дык гоп. — «Ну, гэтаму, — кажэ, — мо ўжо і перэдала; той першы гатоў загневацца, што яго скрыўдзіла — мала дасталося; трэ надкінуць!» — дый ізноў заходзіць на другі бок да Пана Езуса. Бачыць сьв. Пётра: з бабай жартоў німа; ізноў дрэнна выходзіць, Вось ён — шлык! дый смаргануў праз Пана Езуса на сваё старое мейсцэ, а баба ўжо тут, і давай яму прыклады зноў рабіць: як па ім так па ім, ажно пакуль не змарылася і не пайшла спаць. А Пан Езус праз увесь час ляжыць сабе спакойна, бытцым сьпіць.

Назаўтра ешчэ і сонцэ не ўзнялося, будзіць Пана сьв. Пётра, дый давай прасіць, каб скарэй ісьці ў дарогу («хаця-б думае, баба не прачхнулася»). Выйшлі. Пан Езус, як бы і нічога, пытае: «ну, як жэ табе, Пётра, спалося? Як бабіны парадкі спадабаліся?» — «Як спалося, то спалося, а што да парадкоў, хай бы ўжо, Пане Мой, лепш мо мужчына іх вёў»…