|
Мой дзед араў калісь кляноваю сахой,
А я — за плугам сёньня йду лубкамі баразны
І веру — дні прамчацца гнедых чарадой,
І ў трохлямешны упражэцца конь стальны.
За плугам сёньня йду лубкамі баразны
У даль, дзе неба датыкаецца зямлі…
О, поле, поле, ў час жыцьця маёй вясны
Паводкай пачуцьця я твой прастор заліў!..
Шчэ быў малым, у пастушкі гуляў
І ўжо міжвольна адчуваў шыр берагоў,
Глядзеў і бачыў, як нясе зямля
З пакораю жалеза гартную любоў.
Міжвольна адчуваў шыр берагоў
Тады, а сёньня зразумела ўсё ўжо мне.
І плынь каханьня — пачуцьця майго
Паводкаю шумуе, горда ў даль імкне!
За плугам сёньня йду лубкамі баразны
І думаю. Кладзецца стужкамі ральля,
Так — грузна будзе йсьці тут конь стальны,
І будзе адчуваць каханьне гартнае зямля…
| 
Прапануем да спампаваньня!