Веснапесьні (1929)/Вечар
| ← Брату | Вечар Абразок Аўтар: Хведар Ільяшэвіч 1929 год |
За работай → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Вечар (Ільяшэвіч). |
Прапануем да спампаваньня!
ВЕЧАР.
Загарэлася места. Як сьветлячкі, зусюль засьвяціліся ваганькі, пырснула станцыйнае сьвятло над чорнымі сылюэтамі дахаў… Загарэліся зоры… У адчыненае вакно льлецца ціхі шум вуліц, разгульная ігра гармоні, разудалая, п‘яная песьня:
|
„Солнце всходит и заходит, |
Скардзіцца мяккі тэнар… І яму, як-бы ў адказ, заліваецца гармонік нейкай сумнай мэлёдыяй… Нібы кажа: цяжка, брат, жыць!
Зьвіняць дзьверы крамаў… Цямнее й глушэе вуліца, — заціхае жыцьцё… Толькі ў падвале пяе ўсё гармонь, а тэнар канчае:
|
„Не летать мне, как бывало… |
Што ён хоча сказаць? Ці выплакаць сваю нядолю, ці так прагнаць смутак з сэрца?
Высака, высака блішчаць зоры… Вось адна далёкая, прыгожая то выбухне, то ціхім, пяшчотным сьвятлом углядаецца, глядзіць, — то зноў міргае, мігціць, дрыжыць…
Сколькі іх, гэтых зор?..
Упіваешся іх прыгоствам, а яны, як-бы дзяўчаты-русалкі, вабяць да сябе пагляд — у незразумелы прастор.
Загарэлася места… Як сьветлячкі, там і тут, бліжэй і далей задрыжэлі ваганёчкі…
Пырснула станцыйнае сьвятло над сылюэтамі дахаў… І здаецца — недзе далёка-далёка ёсьць прастор, заліты зьзяньнем, сьвятлом…
А тэнар пяе:
|
„Ты взойди, солнце красное“! |
І ў адказ яму адзін, другі, трэці голас:
|
„Солнце красное“! |
Нібы туды, у падвал, ніколі не сьвяціла сонца, што стуль бачыўся толькі кавалак халоднага неба, усеянага сьветлячкамі-зоркамі!..
Зьнекуль данасіліся п‘яныя гукі рояля: хтось іграў вальс Шопэна.
1925 г.