Вікікрыніцы:Паэзія сёння/сакавік

студзень люты сакавік красавік травень чэрвень
ліпень жнівень верасень кастрычнік лістапад снежань

Вікікрыніцы:Каляндар/сакавік
Вікікрыніцы:Проза сёння/сакавік

1 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


2 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


3 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


4 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


5 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


6 сакавіка

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


7 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


8 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


9 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


10 сакавіка (!)

1545—1546


∗     ∗

Маўчы, прашу цябе, ня важ мяне будзіць!
У гэты век, такі праступны і бязстыдны,
Ня жыць, ня чуць, які то быў-бы лёс завідны!?

Прыемна спаць, а камянем ўсе-ж лепей быць…


∗     ∗


11 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


12 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


13 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


14 сакавіка

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


15 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


16 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


17 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


18 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


19 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


20 сакавіка (!)

XVIII стагодзьдзе

Калі ўжо варыву пасьпець прыйшла пара,
— Ты доўга рос? —
Гарбуз у дуба запытаўся,
— Сто год.
— А я вось у сто дзён, дык вырас, як гара!
— Што толку ў тым, што хутка так вялікім стаўся?—
Дуб кажа,-сталецьці я жыву, бо рос памаленьку, нязначна.

А ты вось — хоць вялікі ўжо і, кажуць вельмі, смачны,
І хараством сваім слывеш —
Як хутка гэтак вырас, так хутка і памрэш!


21 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


22 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


23 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


24 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


25 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


26 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


27 сакавіка

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


28 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


29 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


30 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.


31 сакавіка (!)

1927

Маўчала ноч…
Над сінім полем
Пунсовай кветкай месяц плыў.
Сягоньня сэрца
На раздольлі
Сьпявае гімн сваёй зямлі.
Той гімн жыве
І паліць грудзі,
Заве ізноў ў радзімы край,
Дзе між палёў
Каровы й людзі
Стапталі шоўк зялёных траў.
І я прышоў,
Прышоў пад месяц,
На шыр-прастор сваёй зямлі.