Гусі ляцяць
| ← Сябры лесу | Гусі ляцяць Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 26, 21 верасьня 1924 г., б. 3 |
Думкі ў лесе → |
Прапануем да спампаваньня!
Гусачкі, вы, мае! Куды-ж вы ляціцё! Куды-ж долю маю нясеце? Гусачкі, адгукнецеся!…
Гусачкі ня чуюць мяне!..
Каб яны бачылі, як цяжка нам, дык не пакідалі-б нас…
Добра нам з вамі толькі сярод глухіх лясоў, дзе ня бачаць нас людзі…
Вось схаваліся за хмарай і толькі чутно, як яны, лецячы над лесам і балотам, крычаць, быццам кідаючы нам апошняе бывай!..
Цяжка на сэрцы зрабілася…
Апошнія, праменьні сонца на лістох дрэваў чырвонай зарніцай яшчэ гараць, але ось момэнт і цёмна зрабілася ў лесе…
На далёкім небе зорка яскравая зьявілася…
Туды, да яе, цяпер гусі ляцяць.
Ночкай гэтай яны адначынуць, а заўтра, чуць-сьвет, паляцяць ад нас…
Хутка, ўжо хутка, пад сьнегам замоўкне!
Будзе стаяць, нібы ў цяжкай думцы, насунуўшы сівыя бровы сярдзіты і паважны…
Калі-ж зноў прыйдзе вясна і цёплае сонца растопіць белы сьнег…
Зноў, над лесам угледзеўшы ў небе высокім, пад белымі хмаркамі, зьвястуноў вясны, я лесу цёмнаму скажу:
«Ня сумуй, браце! Ось бачыш гусі зноў да нас ляцяць!»…
Дзяргач.