Заранкі (1924)/Скала і сфінкс
| ← Грайце, струны… | Скала і сфінкс Верш Аўтар: Янка Журба 1924 год |
Марш чырвонаармейцаў → |
Прапануем да спампаваньня!
|
СКАЛА І СФІНКС.[1] „Прыгнячоныя жывуць надзеяй на звальненьне.“ На высокай, магутнай гранітнай скале Шмат прайшло ўжо гадоў, а ён важна ляжыць І ні разу у гордай яго галаве Як жыве й адчувае скала, што пад ім, Пракананы даўно быў стары, што скале Трымаць моўчкі яго, і ад зьдзеку таго Памыліўся аднак у тых думках гультай. Напявалі граніту і ўночы і ўдзень Гаманілі яму, што ня трэба тут сфінкс, І што можна пазбыцца цяжару таго І задумаўся моцнаю думкай граніт: Можа лёс і ня думаў яму назначаць; І ўзьнімаліся думкі адна за аднэй Аб жыцьці, дзе і шчасьця і радасьці шмат. Марыў дзіўны малюнак асілак — граніт: І мігцяць яны ў хвалях люстранай ракі Адрадзіўся граніт пасьля гэтых хвілін. — Схамянулася моцнае сэрца ў грудзёх, І пачаў аддзяляць ён пяшчынкі свае; Ля скалы, плюскатаўшай бурлівай ракі, — Горды сфінкс у сваім асьляпленьні й ня знаў, І прышоў дзень збавеньня для ўпартай скалы, Дунуў моцны віхор — і зваліўся той сфінкс, — І ўміг згінуў у хвалях бурлівай ракі; Заскакалі вясёла пяшчынкі над ім І хутчэй засыпаць сталі ката свайго, Уздыхнулі свабодна пяшчынкі скалы, — Узялісь будаваць жыцьцё новае скрозь Сярод працы сваей не забылі яны Прыгнячоным усім яны шлюць гучны кліч: |
- ↑ Сфінкс — ідал у эгіпцянаў з львіным, целам і чалавечай галавой, высечаны з каменя.