|
Мора сініцца сінім алоўкам.
Ідзе берагам чорнавалосая.
Як дзіцё, мне ківае галоўкай,
А вачыма глядзіць, як дарослая.
Мігаціць чорнаморскаю чайкай,
Пахне ружай і кволай магноліяй,
Спрытна грае усмешкаю-грайкай,
Нешта кажа забаўна-вясёлае.
І гавора, гавора, гавора:
Гуды пчол, шэпт травы, буры грокаты,
Лёгкі свіст, звон галін, шумы мора,
Часам чуеш арліныя клёкаты.
Высыпае з скалістых заховаў
Усе водгукі сонцам аблітыя.
Не дарма-ж яе родная мова
Мае болей за семдзесят літараў.
Нібы хвалі, за хвілямі хвілі
Паплылі пад гамонку бяседніцы:
І завецца — Маро Шамшавілі,
І жыве недалёка у крэўніцы.
Яна доч бедняка, комсамолка,
А вучыцца пайшла за настаўніцу.
Мора сініцца сінім алоўкам,
Вечным летам краіна тут славіцца.
Лета вечнае толькі празвалі:
Надышло гэта лета з Советамі.
А раней, як князі балявалі,
Горш зімы былі дні вечна летнія.
Яе вочы мяне варажылі.
Я глядзеў ёй у ясныя зоранькі.
Потым выразаў я „Шамшавілі“
На кійку сваім вострым сцізорыкам.
Гагры, 14/III 1926 г.
|
Прапануем да спампаваньня!