ДЛЯ НАСЬЦЕННАЙ ГАЗЭТЫ Б. Дз. В.
Што ты сьпіш, Госіздат?
Бач, вясна на дварэ,
І суседзі твае
Ўжо працуюць даўно.
Ты збудзіся, устань,
На сябе паглядзі,
Чым ты быў, чым ты ёсьць,
І што будзе з цябе.
Ні шрыфтоў, ні прылад,
Ні тэй фарбы людзкой.
І паперу тваю
Даядае пацук.
Замест кніжак для школ
Блянкі шлёпаеш ты,
А пацехі ад іх
Ні табе, ні людзям.
Ты устань, Госіздат,
Пратры вочы, свае,
Бо інакш хтось другі
Скарыстае твой сон.
ДА НАШАГА ПРАЎЛЕНЬНЯ БЕЗНАДЗЕЙНАЕ МАЛЕНЬНЕ
Праз нашу бясцэнную
Газэту насьценную
Заносім маленьне, — Зьвяртаемся з просьбаю
(Ды ўжо-ж — ня з грозьбаю)
К табе, праўленьне!
Вока ласкавае
Мей ты над справаю
Друку ўляпшэньня:
Для нашых сэктараў
Трэба, як нэктару,
Грошы, праўленьне!
Паперы белае
Кіп сотні цэлыя
Даць мей хаценьне,
І шрыфту ўсякага
Але нябыякага,
Падай, праўленьне!
Машыну сшывальную
І фальцавальную
Для палягчэньня,
Машыну наборную
І фарбу чорную
Дай нам, праўленьне!
І цынкографію,
Для поліграфіі
Нашай збаўленьне,
І стэратыпную
Болей дасьціпную
Падай, праўленьне!
Пад пераплётную
Больш паваротнае
Дай памяшчэньне;
Ад сьпіску цеснага,
Як зла няўцешнага
Выбаў, праўленьне!
Хоць неактыўнае,
Але колектыўнае
Гэта маленьне
Зносім плачучы,
Прасьвету ня бачучы,
К табе, праўленьне!
1924 г.
|