Зорнасьць (1927)/Па сьцежках родных/Родныя гоні

← Іду мяжой

Родныя гоні Верш Аўтар: Алесь Гурло 1927 год

У лесе →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Родныя гоні (Гурло).

Прапануем да спампаваньня!

РОДНЫЯ ГОНІ

Вось яны родныя гоні —
Радасьць былая мая.
Ўспомніў яе я сёньня,
Сёньня яе я сваяк.

Годы мяне кружылі,
Кідалі гэтак і так —
Кроў не астыла-ж у жылах,
Ўшчэнт не змарыла слата.

Зноў я вярнуўся к прасторам —
К родным забытым шляхам.
Мне маяком былі зоры,
Прыстаняй — хаты страха.

Шчыра яна прыгарнула
Блуднага сына — мяне.
Ўсё, што было і мінула,
Стала мне ноўю зьвінець.

Сёньня я ўсім ў захапленьні,
Усё мне ўспамінкі нясе.
Быў я і буду сумленным
К гоням і роднай страсе.

Хіба забыць можна тое,
Тое усё, чым я жыў?
Вечна яно, залатое,
Будзе мне голаў кружыць.

Будзе валошка ўплятацца
Густа у бель валасоў,
Будзе заўсёды здавацца
Песьняю шэпт каласоў.

Будзе ў спатканьне і ростань —
Колькі іх стрэну ў жыцьці —
Сьніцца мне родная постаць,
Будзе валошка цьвісьці…

1926 г.