|
— Муляр, слухай! Што кладзеш ты?
— „Дол сьмяротны, бачыш, — склеп.
От, як скончу ўсё да рэшты,
Буду мець рубель на хлеб“.
— Слухай, муляр: пакідай ты
Сьмерці сховы мураваць,
Хай ня знаць іх! Уставай ты, —
Пойдзем жыцьце будаваць.
Бачыш: людзі, як бяздомкі
Ходзяць скрозь бяз ўласных хат?
Я работнік спрытны, ёмкі,
Пойдзем муляр, пойдзем, брат!
Возьмем кельні, малаточкі,
Дзьве рыдлёўкі, вінкель, шнур,
Гукнем: „Людзі, галубочкі!
Хто ахвочы класьці мур?
Мур вялікі, вольнай волі,
Мур высокі да нябёс,
Мур братэрства, роўнай долі,
Мур для радасьці бяз сьлёз?“
От, убачыш, прыдуць людзі
На ўспамогу ў грамадзе;
Кожан цэглу класьці будзе…
От дзе праца загудзе!
Сьцены зробім чыста, гладка,
Як з крышталю, столь, як шкло, —
Скажуць людзі: „Вось дык хатка!
Роўнай у сьвеце ня было!“
Будзем есьці ў гэнай хаце
Смачны, чысты, пульхны хлеб.
Пойдзем, муляр, пойдзем, браце,
Хай другі канчае склеп!
|
Прапануем да спампаваньня!